35147

ZASADA SUBSYDIARNOŚCI (POMOCNICZOŚCI)

Zasada ta została wyrażona w art. 5 ust. 3 TUE Zgodnie z zasadą pomocniczości, w dziedzinach,

które nie należą do jej wyłącznej kompetencji, Unia podejmuje działania tylko wówczas i tylko w

takim zakresie, w jakim cele zamierzonego działania nie mogą zostać osiągnięte w sposób

wystarczający przez Państwa Członkowskie, zarówno na poziomie centralnym, jak i regionalnym

oraz lokalnym, i jeśli ze względu na rozmiary lub skutki proponowanego działania możliwe jest

lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii.

Instytucje Unii stosują zasadę pomocniczości zgodnie z Protokołem w spravjie stosowania zasad

pomocniczości i proporcjonalności. Parlamenty narodowe czuwają nad przestrzeganiem zasady

pomocniczości zgodnie z procedurą przewidzianą w tym protokole.

Zasada pomocniczości znajduje zastosowanie do sfery kompetencji dzielonych (niewyłącznych), a

więc tam gdzie działania mogą być podejmowane i przez Unie i przez państwa członkowskie. Oznacza to, że instytucje Unii mogą podejmować działania, ale muszą spełnić dwa warunki:

1 działają, gdy cele proponowanych działań nie mogą być w sposób wystarczający osiągnięte poprzez samodzielne działanie państw członkowskich

2. gdy, ze względu na skalę skutków działania, zostaną one lepiej zrealizowane poprzez działanie Unii.

Dodatkowo działania te mogą być podejmowane tylko w zakresie, jaki jest konieczny dla osiągnięcia tych celów, zgodny z zasadą proporcjonalności. Istotną konsekwencją zasady subsydiarności jest to, że jeśli instytucje UE podejmą działanie zgodnie z zasadą subsydiarności

wyklucza ono możliwość podjęcia konkurencyjnego działania przez państwa, mimo iż pierwotnie

one też miały kompetencję do działania w tej sferze.