35836

Krytyka

W latach 20. i 30. XX w. determinizm środowiskowy znalazł się w ogniu krytyki. Jego przewidywania w najlepszym przypadku się nie sprawdzały, a często prowadziły do katastrofy. Zwolennicy determinizmu środowiskowego początkowo zareagowali wprowadzając pojęcie posybilizmu środowiskowego, ale ostatecznie większość z nich porzuciła ten pogląd na wiele dziesięcioleci. Po II wojnie światowej determinizm środowiskowy został uznany za pseudonaukowe uzasadnienie dla rasizmu, kolonializmu oraz ludobójstwa. Badacze całkowicie odrzucili jakiekolwiek sugestie, że środowisko geograficzne kształtuje ludzkie zachowanie

W Polsce Eugeniusz Romer na przełomie XIX i XX wieku w Polsce wpływał na rozwój

geografii politycznej. Ścierają się 2 wiodące szkoły: niemiecka (Ratzel) francuska (Vidal de la Blachę).

Główne kierunki geografii politycznej

1.    kierunek krajobrazowy

2.    kierunek ekologiczny

3.    kierunek organiczny

Kierunek krajobrazowy - Badał przejawy działalności i organizacji politycznych, które znajdowały swój wyraz w krajobrazie - położenie, obszar, kształt państwa, podział administracyjny, granice państwowe.

Kierunek ekologiczny - Przedstawił sposób przystosowania się postaw ludzi i stosunku politycznego do charakteru danego obszaru - adaptacja grup społecznych do warunków naturalnych.

Kierunek organiczny - Państwo jako organizm (oparta na teorii Ratzla).