36108

Hrabia starał się ponadto nie wyjawiać jasno sformułowanego morału, pozostawiając widzowi bądź czytelnikowi pewien margines swobody.

Fredro pozostaje symbolem polskiego komediopisarstwa oraz szlacheckich tradycji. Choć na pierwszy rzut oka zdaje się nie pasować do portretu romantycznego twórcy, to jest jednym z najważniejszych polskich twórców tej epoki. Starał się polemizować z romantycznymi konwencjami, stwarzając postacie zabawne i błyskotliwe. Hrabia Fredro starał się bowiem pokazać romantyczne hasła nie poprzez bunt i spiski, lecz przez konwencję śmiechu. Starał się ocalić polski mit szlachectwa, szlacheckie obyczaje i małoojczyźniany patriotyzm. Jego komedie były mocno osadzone w realiach epoki, ale jednocześnie przedstawiane przez niego sytuacje, wydarzenie i kreacje bohaterów sprawiały, iż sztuki te są uniwersalne.

Jeden ze znawców jego twórczości napisał, że Fredro tworzył wielką polską poezję, ale nie zrodzoną z męki, niewoli, cierpienia i krwi. Wykazał także, iż wielkość poezji i twórczości nie musi się wiązać z wyrażonym w mej bólem. Choć niektórzy utrzymują, iż był daleki od romantycznych założeń, to w gruncie rzeczy był bardzo blisko związany z jego nurtem realistycznym. Jego kreacje boliaterów, język komedii, liczne dowcipy i aforyzmy sprawiły, iż Fredro stał się klasykiem polskiej komedii. Tworzył on skokami, nie w sposób ciągły: okresy wzmożonego wysiłku twórczego przeplatały się z okresami milczenia. Przyczyny tych przerw, jak i decyzji niepublikowania ani niewystawiania niczego w ostatnich dwudziestu latach życia pisarza nie są zupełnie jasne. Na pewno odegrały tu rolę ataki kiytyków, pomawiających pisarza o obojętność na żywotne sprawy narodowe oraz poczucie rozminięcia się z tryumfującym na emigracji romantyzmem.

2