2091575700

118

AGNIESZKA DMOWSKA

starali się oni nie uchybić zasadzie bezstronności dziennikarskiej i obiektywizmu, do czego siebie i kolegów niniejszym zapisem zobowiązywali.

Artykuły 13, 14 i 15, podobnie jak wcześniej omówiony art. 8, mówią o wykroczeniach, wskutek których cierpi społeczność dziennikarska i które godzą w lojalność wobec współpracowników i kolegów dziennikarzy. Takim wykroczeniem jest według regulaminu nielojalna konkurencja (art. 13). Jeżeli z jednego pisma oddelegowanych do pracy w Klubie było dwóch lub trzech dziennikarzy, to w trakcie ich współpracy mogły pojawić się elementy rywalizacji. Zapis ten jednoznacznie potępiał dążenie do osiągnięcia zysku lub pozytywnego wizerunku w oczach wydawcy kosztem innych dziennikarzy, podobnie jak art. 14 dotyczący monopolizowania informacji pochodzących ze źródeł publiczno-prawnych. Określenie to nie dotyczyło inspiracji politycznych i komentarzy. W art. 15 do wykroczeń zaliczone jest przemilczenie, przeinaczenie lub rozmyślne opóźnienie wiadomości przeznaczonych dla użytku całej prasy celem przywłaszczenia jej wyłącznie na rzecz jednego pisma.

Art. 16 dotyczył poniżania godności stanu poprzez zachowanie uchybiające stanowisku sprawozdawcy parlamentarnego. Twórcy regulaminu zakładali, że każdy dziennikarz z osobna jest reprezentantem Klubu w kontaktach ze światem zewnętrznym i jego niewłaściwe czy żenujące zachowanie na forum publicznym rzuca cień na całe stowarzyszenie. W tym zapisie zawarto również wymóg przestrzegania dyscypliny wewnątrzklubowej, koniecznej do właściwej i sprawnej organizacji pracy. Innych wykroczeń honorowych dotyczył art. 17²-.

Zagrożona sankcjami była także działalność destrukcyjna (art. 18), czyli organizowanie działań, mających na celu rozłam lub rozbicie danej organizacji dziennikarskiej .

Z zapisów przedstawionego dokumentu wynika, iż był on przede wszystkim kodeksem etyki dziennikarskiej, w praktyce na ogół przestrzeganym i respektowanym.

Tryb postępowania w przypadku naruszenia przez członka klubu norm obyczajowości zawartych w Regulaminie Obyczajowym ustalał Regulamin Dyscyplinarny KSP, przyjęty przez Walne Zgromadzenie 15 marca 1924 r. i uzupełniony na Walnym Zgromadzeniu 25 czerwca 1928 r. Fakt naruszenia norm należało podać do wiadomości prezesa KSP, który przedstawiał sprawę Zarządowi, a ten po zasięgnięciu opinii Sądu Koleżeńskiego przekazywał mu sprawę do rozpatrzenia. Orzeczenie Sądu Koleżeńskiego powinno zawierać sentencję, czy pozwany naruszył godność lub interesy stanu dziennikarskiego, ewentualnie wymiar zadośćuczynienia oraz uzasadnienie orzeczenia. Zadośćuczynienie mogło polegać na: naganie ustnej i pisemnej, wykluczeniu na pewien okres czasu lub na trwałym wykluczeniu z Klubu Sprawozdawców Parlamentarnych. W obu ostatnich wypadkach Zarząd był zobowiązany powiadamiać o orzeczeniu wydawnictwo, jakie dany członek reprezentował, i organizację, do której należał, oraz Dyrektora Biura Sejmu i Senatu²⁴.

Jak już wspomniano, Klub zrzeszał w swych szeregach akredytowanych przy obu izbach ustawodawczych przedstawicieli poszczególnych dzienników, ukazujących się co najmniej sześć razy w tygodniu, zarówno w stolicy, jak i na prowincji. Mogli też do niego należeć i redaktorzy naczelni większych dzienników stołecznych. Warunkiem formalnym przyjęcia była przynależność do SDW, automatycznie więc przepisy statutu SDW obowiązywały każdego sprawozdawcę parlamentarnego. Analogiczna sytuacja miała miejsce w wypadku

Ibidem.

Ibidem.

Regulamin Dyscyplinarny Klubu Sprawozdawców Parlamentarnych. W: Zbiór norm...