A) teoria rozgraniczenia sfer interesów i woli podmiotów. Przedmiotem prawa w ogóle jest wyznaczanie granic dla naturalnej swobody jednostki w związku z tym rozgraniczanie wzajemnych uprawnień i obowiązków poszczególnych podmiotów, stosunki między obywatelem a państwem, nabierają charakteru prawnego tylko o tyle. o ile regulujące je normy wytyczają granice działalności administracji państwowej; normom, które regulują stosunki wewnątrz aparatu państwowego należało odmówić charakteru prawnego
B) teoria ochrony wolności i własności - Na podstawie klauzuli wolności i własności do materialnego zakresu ustawy zaliczyć należy takie normy, które wytyczają granice wolności osobistej i własności prywatnej obywateli. Czyli zakres ustawy obejmuje jedynie ustanawianie w tej dziedzinie pewnych zakazów i nakazów adresowanych do obywateli. Poza tym zakresem pozostają natomiast przepisy, które dotycząc sfery wolności i własności przyznają obywatelom pewne uprawnienia, a obowiązki nakładają jedynie na organy państwa
Trzeba jednak zauważyć w tej koncepcji występowanie rozróżnienia dwóch odrębnych stosunków, podporządkowani,, w które uwikłany może być obywatel w stosunku do państwa:
1.Ogólnych, w jakich uczestniczą lub mogą uczestniczyć wszyscy obywatele
2. Szczególnych, których uczestnikami stają się obywatele tylko w przypadku, gdy pełnią służbę państwową, (np. urzędnicy lub żołnierze) albo. gdy „korzystają" z usług instytucji państwowych (np. uczniowie lub więźniowie).
C) podstawowym kryterium ustawy (a także prawa w ogóle) uznana została ogólność względnie abstrakcyjność. Z czym łączyło się nieraz przypisywanie normom ustawowym cechy trwałości w czasie, a niekiedy niezmienności