6718

podstawowych potrzeb fizjologicznych, samodzielnoŚŚ w zakresie prostych czynności codziennych. Inne cele rehabilitacji dotyczś , podobnie jak w przypadku wszystkich innych dzieci maksymalnego rozwijania wszystkich potencjalnych mośliwości rozwojowych ( opisana poniżej metoda W. Sherborne). Licząc sió jednak z ograniczeniami rozwojowymi dzieci gśśbiej upośledzonych umysjowo naleśy dbaj szczególnie o to, by dziajania rehabilitacyjne przebiegamy bardzo systematycznie;

-    rehabilitac jś przeprowadzaj powinna wykwalifikowana osobś;

-    istotnś kwestiś stanowi dobór pomocy do ÓwiczeÓ w przypadku dziecka upośledzonego w stopniu gÓÓbokim – bezpieczeóstwo w uóyciu; dostosowane do pot rzeb,

III) Dobór metod rehabilitacji upośledzonych w stopniu gW&bokim:

Z punku widzenia celu, jakiemu majó sóuóyó wyróniamy : metody nakierowane na ogólne stymulowanie rozwoju dziecka, budujóce wartoÓÓ jasnego ja, motywujóce do aktywności tv^»rczej, metody terapii zaburzeó rozwoju i zachowania oraz metody metody usprawniania i nauczania konkretnych umiejótnoóci, nabywania kompetencji w poszczególnych sferach funkcjonowania.

NajczÓciej stosowanymi sa:

Metoda terapii zabawowej ; metoda W. Sherborne (Weronika Sherbourne w latach 6G opracowaóa metodó pod nazv6 „Ruch RozwijajŚcy”. Korzeni metody naleóy szukaó u R.Labama – twórcy gimnastyki ekspresyjnej, a takóe w doświadczeniach samej autorki. Celem metody jest wspomaganie prawidóowego rozwoju dziecka

i korekcja jego zaburzeó. StÓd waóne miejsce w metodzie zajmuje wielozmysóowa stymulacja psychomotoryczna i spoóeczna, oparta o ruch, jako czynnik wspomagania. Proponowany terapeutyczny system ÓwiczeÓ wywodzi sió z okresu wczesnego dziecióstwa z tzw.baraszkowania, które zawiera w sobie element bliskości fizycznej

i emocjonalnej. Jest to zdaniem W.Sherbourne naturalna potrzeba dziecka do zaspakajania tych potrzeb, poprzez kontakt z osobami dorosóymi. Powstaje podczas ÓwiczeÓ doznania wypjywajóce z jasnego ciaja

i odczuwanie go w kontekście z elementami otoczenia, dajó dziecku poczucie jego indywidualności.

CechÓ charakterystycznó metody jest rozwijanie przez ruch: Świadomości Masnego ciaja i usprawniania ruchowego. Świadomości przestrzeni i dziajania w niej oraz dzielenia przestrzeni z innymi ludómi

i nawijzywania z nimi kontaktu. Metodó W.Sherbourne traktuje sió czjsto jako formó niewerbalnego treningu interpersonalnego. Zajścia odbywajŚ sió indywidualnie bjdś grupowo i trwajś ok.30 minut. Partnerami dziecka bywajŚ czjsto ich rodzice. Dzieci nie sś jednak przymuszane do uczestnictwa w zajściach.

W metodzie wyrśnia sió cztery grupy ÓwiczeÓ:Świczenia prowadzśce do poznania wśasnego ciaja ;jwiczenia pomagajśce zdobyj pewnoŚŚ siebie ;Świczenia uśatwiajśce nawiśzanie kontaktu i wspśpracy z partnerami grupy; Świeżenia tarcze.); metoda G.Domana (W metodzie tej wychodzi sió z zaśośenia, iś na drodze rozwoju zdrowego dziecka pojawia sió szeŚŚ najwaśniejszych obszarów, sśuśścych do pejnego funkcjonowania istoty ludzkiej. SŚ nimi: wzrok, sjuch, dotyk, ruch, mowa oraz sprawnoŚŚ rjk.

W metodzie Domana przyjmuje sió wczesne usprawnianie dzieci. Ma ono doprowadzij do tego, by nieuszkodzona czŚŚ mózgu, przyjśa zadania jego uszkodzonej czści. Na pierwszy plan wysuwa sij tu koncepcjś inteligencji. Zaznacza sió przy tym, Śe mózg rośnie i wtedy doskonale sió rozwija, gdy poza jego indywidualnymi mojliwościami maksymalnie zapewnia mu sió ze strony otoczenia wszystkie mośliwości dla rozwoju ruchu, mowy, zdolności manualnych.).

Wobec osób z gÓÓbokim upośledzeniem umysjowym bardzo korzystne efekty przynosi równiej metoda tzw. „pielŚgnacji wychowujŚcej”, która polega na tym, Śe w normalny tok Śycia rodzinnego i opieki , wplata sió elementy usprawniajóce, czy ksztajcśce. W tym celu wykorzystuje sij sytuacje pielśgnacyjne do wspomagania rozwoju dziecka ( np. ST. Karmienia : rozpoznawanie