7770

możliwe, we właściwym czasie i w odpowiednim trybie, w trakcie opracowywania planów oraz podejmowania decyzji we wszystkich sprawach bezpośrednio ich dotyczących", w roku 1988 utworzono Radę Konsultacyjną Samorządów Regionalnych i Lokalnych, która uznać można za zalążek dzisiejszego Komitetu Regionów. Podniesienie statusu tejże Rady do rangi organu traktatowego Wspólnot i nadanie jej nazwy Komitetu Regionów nastąpiło na mocy podpisanego w 1992 roku traktatu za Maastricht.

2.    Status Komitetu Regionów.

Komitet Regionów jest organem traktatowym Wspólnoty Europejskiej. Jest on wymieniony w art. 7 TWE, wskazywany jest jako organ doradzający i wspomagający Radę UE oraz Komisję Europejską w zakresie polityki regionalnej i lokalnej. Jest on uważany za najistotniejszy, wspólnotowy organ doradczy w tycliże kwestiach. Podstawą prawną funkcjonowania KR są Traktaty z Maastricht, z Amsterdamu i z Nicei. Na mocy Traktatu z Maastricht KR uzyskał szerokie kompetencje w zakresie polityk regionalnych. W trakcie konferencji rozważano trzy koncepcje dotyczące określenia statusu KR. Proponowano ustanowienie go jako organ konsultacyjny przy Komisji Europejskiej, lub też uczynienia z niego całkowicie niezależnego organu. Ostatnia propozycja przewidywała ścisłe współdziałanie z Komitetem Ekonomiczno-Społecznym. Zwyciężyło podejście kompromisowe, ustalono iż Komitet Regionów będzie organem niezależnym, lecz powiązanym z EKS-em. KR i EKS posiadały wspólny pion organizacyjny w postaci Sekretariatu. Rozwiązanie to zostało zniesione dopiero postanowieniami traktatu amsterdamskiego z 1997 roku. KR uzyskał całkowitą niezależność. Natomiast Traktat Nicejski wprowadza nowelizacje, zgodnie z którą reprezentant w KR musi posiadać legitymację pochodzącą od organu lokalnego lub regionalnego. Mandat członków ustalono jako odnawialny, a sami członkowie są powoływani przez Radę UE kwalifikowaną większością głosów na podstawie list kandydatów dostarczonych przez państwa członkowskie. Stałą siedzibą Komitetu Regionów jest Bruksela.

3.    Skład Komitetu Regionów.

Zgodnie z Traktatem Nicejskim liczba członków Komitetu Regionów nie może być większa niż 350. W skład KR wchodzi 27 państw UE. Państwa w zależności od wielkości populacji dysponują różną ilością głosów. Największe państwa, takie jak Francja, Niemcy, Wielka Brytania i Włochy posiadają 24 głosy w KR. Polska i Hiszpania posiadają 21 głosów, Rumunia 15, Austria, Belgia, Bułgaria, Czechy, Grecja, Węgry, Holandia, Portugalia i Szwecja posiadają głosów 12. Po 9 głosów mają Dania, Finlandia, Irlandia, Słowacja i Litwa. 6 głosów mają Luksemburg i Cypr, a 5 głosów ma Malta.