39553

Przedstawiciele szkoły marburskiej za najistotniejesze uważali wartości moralne i estetyczne. To wartości duchowe, a nie materialne okiełznanie przyrody, są ekspresją ducha ludzkiego. Człowiek tworzy kulturę aby poznawać przez mą samego siebie, to ona definiuje naturę człowieka i jego ludzkie przymioty. Przez kulturę człowiek żyje w świecie symbolicznym, oplata go sieć symboli, którą tworzą szmka, religia, język. Żyjemy niejako "wirtualnie" w owej siatce symboli, a nie wśród rzeczy materialnych. Nie ufali faktom, byli wrogami empiryzmu. W empiryzmie szkoła marburska widziała największy błąd filozofii.

Do przedstawicieli szkoły marburskiej można zaliczyć: Hermana Cohena (1842-1918), Paula Natorpa (1854-1924), Ernsta Casirrera (1874-1945).    Okres dnigi

filozofii to jednocześnie wielki okres fizyki. Teoria względności Eisteina, w której Einstein dał nowa postać pojęciu czasu Według niego ismieje niejeden czas, lecz wiele czasów; dwa zjawiska mogą ze sobą byc i zarazem (z innego punktu widzenia) nie byc jednoczesne: że nawet kolejność zjawisk nie może być względna. Było to niezgodne z dotychczasowym pojmowaniem czasu w fizyce, wiernej naturalnym intuicjom i Newtonowskiemu "absolutnemu czasowi". W oolnej teorii względności" (1915) Einstein zerwał z dotycczasowym pojęciem przestzneni trój wymiarowej, nieskończonej, niezależnej od znajdujących się w niej przedmiotów, której właściwości formułuje geometria Euklidesa. Twierrdzil, że przesztrzeń zalezy od ciał, jakie się w niej znajdują; że nie ma przestzeni bezwzględnej, niezależnej od ciała. A ciała nadają jej kształt - nie Euklidesowy.

W XX wieku utworzyło się wiele szkół psychologicznych, z których najważniejszymi były: funkcjonalizm, hormizm, psychologgia postaci, behawioryzm i psychoanaliza. Punkcjonalizm przedmiot badań psychicznych przesunął z treści na funkcje świadomości. Funkcjonaliści próbowali zrozumieć jak określonego rodzaju bodźce prowadzą do określonego rodzaju reakcji. Pytaniem prowadzącym było dlaczego ludzie robią tak a nie inaczej? i po co? Hormizm wysunął na plan pierwszy funkcje dązeniowe świadomości. Głosił tezę o pierwouiości i samorzuuiości instynktów w życiu psychicznym. Psychologa postaci (Gestałt) to kierunek w psychologii przeciwstawiający się koncepcji życia psychicznego jako kompleksu elementów składowych - zjawisk elementarnych. W zamian za to proponuje koncepcję opowiadającą się za tym, aby życie psychiczne traktować jako twór złożony z pewnych wyłaniających się całości. Behawioryzm z psychologii usunął pojęcie świadomości. Jego założenia są bardzo proste: jakkolwiek kierunek ten nie neguje występowania zjawisk psychicznych, twierdzi, że są one swoistymi, ubocznymi artefaktami działania mózgu, których nie da się skutecznie badać metodami naukowymi, gdyż są one niedostępne obserwacji, dlatego, jeśli psychologia ma być rzetelną nauką, musi się ograniczyć do mierzalnych, jasno zdefiniowanych eksperymentów, w których ludzi poddaje się działaniu określonych bodźców i obserwuje się ich określone reakcje na te bodźce. Psychoanaliza wprowadziła pogląd niespodziewany: że życie pscyhiczne obok czynników świadomych zawiera również nieświadome i że one właśnie są najważniejsze.

3) Około 1930 roku zaczęła się faza trzecia. Pojawił sie skrajny pozytywizm. Zapoczątkowany został w środowisku wiedeńskim. Drugim kierunkiem była filozofia egzystencjalna.

"Królestwo Boże jest niedaleko. Wychowanie jest uparisrwowione i bezpłatne; kobiety maja prawo głosu; każdy robotnik ma lub mieć będzie samochód; dzielnice nędzy skazane sa na zagładę; rozrywki i wiadomość przenikają do każdego domu; liberałowie skończyli się; dogmatom zadarto śmiertelny cios; ubranie jest wygodne, a włosy krótkie - to wszystko wskazuje na millennium" - tak mówi bohater jednej z powieści z 1926 roku.

To poczucie zbliżania się kresu udzieliło się także niektórym uczonym i filozofom. Było