107414

nierzadko lepiej zachowuje się od szlachcica. Rośnie rola filozofówfwspółczesnych politologów) - muszą umieć w cięty sposób przekazać myśl polityczną. Rozśmieszając samego władcę, unikali ryzyka, że ten obruszy się na jakąś wywrotową ideę. Śmiech był najsilniejszą bronią, odbierał siłę legitymizacji władzy.

C. Niemcy - sferę publiczną kształtuje oświecone mieszczaństwo - spotkania stowarzyszeń biesiadnych, na których dyskutowano. Włącza się do tych grup bogate mieszczaństwo - Żydów. Kolejnym czynnikiem wytwarzającym są czasopisma i teatr. W tamtym okresie nie istnieją jeszcze Zjednoczone Niemcy. Jednak powszednia kultura nadaje językowi niemieckiemu wymiar wykraczający ponad pojedyncze państewka niemieckie. Teatr jest miejscem, gdzie rodzi się kiytyka społeczna zachowań nienaturalnych lub wyszydzających klasy niższe.

3. XIX wiek - pojawiają się pierwsze ograniczenia sfery publicznej.

a.    Model sfery publicznej jest elitarny: elita z zainteresowaniem i zrozumieniem dyskutuje na tematy, które tak naprawdę powinny interesować wszystkich.

b.    Kształtowanie się sfery publicznej przekłada się na edukację publiczną. Trzeba zacząć uczyć ludzi pisać.

c.    Źródłami dalszego rozwoju sfery publicznej są powieści groszowe, penny press. Pozostaje jednak nadal problem komunikacji z publicznością (brak sprzężenia zwrotnego).

d.    Zmienia się usytuowanie osób piszących - są utrzymywani przez publikatorów. Rentowności tego zajęcia próbował dowieść jako pierwszy Daniel Defoe: publikował fragment, szukał sponsorów i promował subskrypcję na dzieło, które dopiero powstanie. W pełni udało się to Karolowi Dickensowi. Rezultatem było nawiązanie bezpośredniego kontaktu z publicznością, masowe kupowanie gazety, cięcie kosztów druku i dystrybucji.

e.    Izrael - przed rokiem 60. Holocaust jest tematem tabu, nie pasuje on do narracji państwotwórczej, wg której dzięki swoim heroicznym wysiłkom w końcu Żydzi „są u siebie”. Dopiero w 1960 roku emitowana jest w tv publicznej pierwsza emisja z wyznaniami świadków tamtych zdarzeń. Przed telewizorami gromadzą się pokolenia świadków, ich dzieci i wnuków. Dochodzi do wytworzenia wspólnej pamięci, tkanki narodotwórczej.

f.    USA - w 1964 roku wyemitowany zostaje mini serial Greena o Holocauście. W ciągu 4 dni ogląda go 150 milionów osób (znamienne jest to, że w przerwach na reklamy, zakład kanalizacji notował gwałtowany spadek ciśnienia wody w rurach. Wszyscy wtedy szli robić siku). Ameryka wówczas dowiaduje się, czym był Holocaust, w typowym, kiczowatym amerykańskim stylu.

g.    1993 - Spielberg od 10 lat szuka materiału na scenariusz o Holocauście. Marzy mu się, aby jego film cieszył się tak wielką sławą jak serial Greena, ale bez tej kiczowej otoczki i do tego chce to połączyć z amerykańskim happy Endem (siei). W księgarence koło swojego domu poznaje Żyda, jednego z ocalonych z listy Schindlera. Film robi furorę w Niemczech. Dotychczas we wszystkich przedstawieniach Holocaustu istniały trzy możliwe optyki: ofiary, kata i biernego świadka. Spielberg dokonuje niemożliwego: nie dość, że kręci film o ludobójstwie z happy endem, to buduje czwartą perspektywę. Oskar Schindler to kobieciarz i poczciwa gnida: postanawia dorobić się na majątku żydowskim w czasie wojennej nagonki na Żydów.