111558

W 1963 roku Francuzi wycofali flotę atlantycką spod dowództwa NATO. Nie przystąpili również do zawartego w 1963 roku przez USA. WB i ZSRR układu moskiewskiego o zakazie prób z bronią nuklearną w atmosferze, w przestrzeni kosmicznej i pod wodą. W maju 1965 roku władze francuskie ogłosiły, że nie wezmą udziału we wspólnych manewrach na terenie RFN ze względu na zasadniczo różne koncepcie strategiczne ich i NATO.

21 lutego 1966r prezydent de Gaulle oświadczył, że Francja - nic wycofując się z przynależności do Sojuszu Atlantyckiego - „będzie kontynuować stopniowe modyfikowanie będących obecnie w mocy ustaleń". W piśmie do prezydenta USA Londona Jahnsona z 7 03 I966r potwierdził, że dominacja USA w NATO powoduje, iż „Francja zamierza od-zyskać na nowym terytorium pełnię swych praw suwerennych, ograniczonych obecnie bądź przez stalą obecność sojuszniczych jednostek wojskowych, bądź przez wykorzystanie jej obszaru powietrznego oraz nie brać udziału w „zintegrowanym" dowództwie i nie oddawać swych sil zbrojnych do dyspozycji NATO". Wkrótce potem rząd francuski ogłosił, że z dniem 1 07 1966r francuskie siły zbrojne przestaną podlegać naczelnemu dowódcy sil NATO w Europie. W ślad za tym Francja doprowadziła do przeniesienia Kwatery Głównej NATO z Paryża do Brukseli w ciągu roku i przejęła pozostałe na terenie Francji instalacje wojskowe Sojuszu.

Rząd francuski wyraził zarazem gotowość przedyskutowania z rządem RFN kwestii dalszego stacjonowania swoich wojsk na jej terytorium, znajdujących się tam wcześniej w ramach NATO, oraz ustanowienia misji łącznikowych przy dowództwach NATO. Na życzenie rządu zachodnioniemicckiego 70 tys. żołnierzy francuskich dalej pozostało na terytorium RFN, zgodme z układem paryskim z 23 października 1954 roku. Francja dalej rozwijała polityczną współpracę z NATO, ale bez angażowania się w jego sprawy militarne. 3.4. Nowe propozycje polityków RFN

W drugiej połowie lat 60-tych nowe koncepcje jednoczenia Europy Zachodniej formułowało kilku polityków zachodnioniemieckich, zwłaszcza Franz Josef Strauss, Willy Brandt i Helmut Schmidt. Nastąpiło to po utworzeniu w 1966 roku rządu „wielkiej koalicji", złożonego z CDU/CSU i SPD. Niemieccy politycy wysunęli wówczas now^fe zasady kształtowania ładu politycznego w Europie, nie rezygnując z dalszego utrzymywania więzów atlantyckich. Większe różnice stanowisk występowały w sprawach nowej polityki wschodniej realizowanej głównie przez kanclerza Brandta i ministra spraw zagranicznych RFN Scheda.

Najbardziej barwną postacią polityczną w RFN był Franz Josef Strauss, przywódca CSU i wieloletni minister różnych resortów. Należał on do zdeklarowanych zwolenników umacniania roli RFN w integrującej się Europie i umiejętnie wykorzystywał dla swych koncepcji spadek autorytetu USA wśród sojuszników zachodnioeuropejskich podczas