114494

Co Bóg mówi o sobie, albo co rzeczywistość mówi o Bogu.

Wiara jako akt - przeświadczenie umysłu pod wpływem woli o prawdzie bożej działającej przez łaskę.

Wiara jako stan - cnota nadprzyrodzona skłaniająca umysł i wolę przez łaskę do przyjęcia wszystkich prawd przez Boga objawionych i uznania ich ze względu na Bożą powagę za nieomylnie pewne.

Człowiek jest w stanie dojść do poznania prawdy poza drogą objawiania. Lecz droga wiary niejednokrotnie wydaje się prostsza.

Konieczność objawienia z racji ograniczeń człowieka:

Zawodność rozumu - nie jesteśmy w stanie wszystkiego zrozumieć.

Problem przesłanek wiary - co sprawia że człowiek zaczyna wierzyć. Pierwsza droga jest drogą nauki. Człowiek dochodzi do wniosku, że świat nie może być dziełem przypadku. Druga to droga autorytetu -przyjmujemy rzeczy na wiarę. Trzecia to droga przeżyć (zwyczajnych i nadzwyczajnych).

Pytanie o sposób głoszenia wiary innym. Trzeba odrzucić względu nieistotne dla konwersji. Uporządkowanie życia moralnego i emocjonalnego, rzetelne studiowanie prawd wiary, otwarcie na łaskę przez dobre czyny, ofiary, modlitwę i pokorę.

Przedmiot wiary:

-    formalny - odpowiedź na pytanie „dlaczego wierzę?". Ponieważ przyjmuję prawdziwość pewnych prawd da autorytetu Boga.

-    materialny - w co/kogo wierzę? Określenie, co jest minimum bycia wierzącym:

1)    Prawdy bezwzględnie konieczne do zbawienia

2)    Prawdy konieczne do zbawienia z przykazania kościelnego

3)    Prawdy konieczne do zbawienia z racji okoliczności życiowych

Tajemnice wiary:

-    przyrodzone - prawdy są oczywiste, lecz niedostępna dla rozumu jest tajemnica ich istoty. Względnie niepoznawalne i bezwzględnie niepoznawalne.

-    nadprzyrodzone - bez objawienie rozum nie jest w stanie ich pojąć ani sobie uświadomić. W znaczeniu szerokim - częściowo dostępne do poznania, w znaczeniu ścisłym - ich źródłem jest tylko objawienie, nie do ogarnięcia

Kim jest Bóg? Jak jest jego istota?