Zapoznanie się z metodami wyznaczania wskaźników wytrzymałościowych R,„ i R, oraz wskaźników plastyczności A i Z na podstawie statycznej próby rozciągania.
Próba ta polega na rozciąganiu próbki, na ogół aż do momentu rozerwania i wyznaczeniu jednej lub wielu własności mechanicznych. Próbę tą przeprowadza się w temperaturze pokojowej od 10° C do 35° C. lub w temperaturze podwyższonej od 35° C do 1200° C lub obniżonej od 10° C do - 150° C. Kształt i wymiary próbek zależą od kształtu i wymiarów wyrobów metalowych, których własności mają być określone. Próbka wykonuje się z wyrobu lub półwyrobu przez obróbka mechaniczną, prasowanie lub odlanie. Przekrój próbki powinien być okrągły, kwadratowy, prostokątny łub pierścieniowy. Próbki których początkowa długość pomiarowa jest związana z początkowa, powierzchnia przekroju poprzecznego i jest obliczona na podstawie zależności La =k>/s , są określane jako proporcjonalne, k wynosi 5,65. Jeśli początkowa długość próbki jest mniejsza niż 20 mm k należy przyjąć 11,3. Jeżeli przekroje poprzeczne próbek obrobionych mechanicznie zmieniają się, powinny one mieć łagodne przejście między długością roboczą a główkami. Próbki odlane powinny mieć łagodne przejście miedzy główkami a długością roboczą. Kształt główek może być dowolny, odpowiednio przystosowany do uchwytów maszyny
wytrzymałościowej. Początkowa długość pomiarowa powinna być oznakowana drobnymi znakami liniowymi lub lysami. Znaki te nie powinny działać jak karby, gdyż mogłyby spowodować przedwczesne zerwanie próbki. Próbki powinny być zamocowane w odpowiednich uchwytach. Mocowanie próbek powinno zapewnić osiowe działanie siły.
naprężenie normalne w próbce obliczone jako stosunek największej siły rozciągającej FB uzyskanej w czasie przeprowadzanej próby do pola powierzchni przekroju początkowego próbki S0
• granica plastyczności R,
naprężenie rozciągające w próbce przy osiągnięciu którego następuje wyraźny wzrost jej wydłużenia przy ustalonej lub nieco zmniejszonej sile rozciągającej
2