- negocjowanie; nikt inny nie jest do tego upoważniony tylko przedstawiciele dyplomatyczni, którzy otrzymują od władz państwa instrukcję i zalecenia dotyczące sposobu prowadzenia negocjacji; porozumienie się dyplomatów w celu podjęcia wspólnej decyzji - musi dojść do wspólnoty interesów dwóch stron; na czele zespołu negocjacyjnego stoi minister lub wysoki urzędnik ministerstwa
- ochrona interesów państwa; ambasador musi dbać o dobro państwa wysyłającego -jest to jego obowiązek; ochrona interesów oraz obywateli państwa wysyłającego
Aktywność dyplomatyczna jest oparta o prawo dyplomatyczne
Dyplomacja ma dobre podstawy prawne:
Zgodnie z Konwencją o stosunkach dyplomatycznych z 16 IV 1961 r.:
- stosunki dyplomatyczne są powoływane za obopólną zgodą przedstawicieli;
- wyróżniał 3 rangi przedstawicieli dyplomatycznych:
1. Ambasador akredytowany przy głowie państwa
2. Minister pełnomocny
3. Charge's de affairs
Jedna osoba jest przedstawicielem dyplomatycznym - zgoda obu państw (przyjmującego i wysyłającego) na powoływanie dyplomatów; agrement - wyrażenie zgody państwa przyjmującego
Konwencja o stosunkach międzynarodowych reguluję nietykalność osobistą i bezpieczeństwo dyplomaty i jego rodziny oraz nietykalność mieszkań i pomieszczeń (ambasad);
Ambasada to placówka dyplomatyczna znajdująca się na terytorium państwa na którym leży.
Bezpieczeństwo korespondencji - depesze, szyfrogramy - każda ambasada może szyfrować depeszę
Dyplomata posiada immunitet, ale w przypadku ujawnienia działania sprzecznego z prawem musi opuścić państwo pobytu; posiada nietykalność osobistą (nie może zostać aresztowany)
Dyplomacja dwustronna, wielostronna - nie wszystkie państwa utrzymują stosunki dyplomatyczne ze wszystkimi państwami
Ambasador jednego kraju może reprezentować kilka państw (jest to bardzo często stosowana praktyka, kiedy jeden akredytowany ambasador jest również akredytowany w kilku innych państwach - zazwyczaj w krajach Azji, Afryki); żadne państwo w tym i Stany Zjednoczone nie mają ambasad we wszystkich państwach świata.