49202

Program tych szkół, rozłożony na 3 lata opierał się na pierwszym i drugim szczeblu programowym szkoły powszedniej.

Poza tym w ustawie uwzględniono szkoły mistrzów i nadzorów, szkoły przysposobienia zawodowego dla absolwentów szkół ogólnokształcących różnych stopni, zawodowe kursy specjalistyczne oraz ogólnokształcące kursy uzupełniające dla absolwentów szkół zawodowych niższych stopni, pragnących przejść do szkół zawodowych wyższych stopni np. z gimnazjum do liceum.

Ustawa zmieniła istniejący system kształcenia nauczycieli szkół powszechnych. Wprowadziła 3-Ietnie licea pedagogiczne oparte na programiez reformowanego gimnazjum ogólnokształcącego oraz 2-letnie pedagogia przeznaczone dla absolwentów liceum ogólnokształcącego. Kształcenie kandydatek na wychowawczynie w przedszkolach odbywało się w 4-letnich seminariach. Absolwenci wszystkich szkół szczebla licealnego mogli wstępować do szkół wyższych na podstawie uzyskanych świadectw dojrzałości.

Reforma Jędrzejewiczowska spotkała się zarówno z głosami uznania, jak i ostrej krytyki. Krytykowano za wprowadzenie reformy w okresie największego kryzysu finansowego jak również za , ograniczenie dostępu dzieci wiejskich do szkół stopnia wyższego. Przechodzenie uczniów ze szkół niższego do wyższego stopnia było poważnie utrudnione gdyż powodowało w wielu przypadkach utratę jednego roku nauki. Przy tych zasadniczych wadacłi ustawa Jędrzejowiczowska miała również nie małe zalety. Przede wszystkim położyła kres dotychczasowemu ustroju szkolnego. Dzięki skróceniu szkoły średniej i oparciu jej na drugim szczeblu programowym szkoła powszechna stanowiła odtąd prawie wyłączną drogę prowadzącą do wyższych stopni kształceniu .Dużym sukcesem było przesunięcie momentu rozpoczęcia nauki szkoły średniej z 10 do 12 lub 13 roku życia, co powodowało zwłaszcza u dzieci wiejskich, późniejsze opuszczanie domu rodzinnego i wydłużało okres tańszej i dostępniejszej nauki w blisko położonej szkole powszechnej.

Równie ważną zaletą reformy było opóźnienie decyzji związanej wyborem specjalistycznego kierunku kształcenia w szkole średniej z 13 do 16 roku życia ucznia, gdy zainteresowania intelektualne i zdolności są już na ogół wyraźniej skrystalizowane .Ustawa podniosła rangę średnich szkół zawodowych Szkoły nauczycielskie oparte na gimnazjach i liceach ogólno kształcących dawały kandydatom na nauczycieli nie tylko lepsze przygotowanie ogólne niż dotychczasowe seminaria, lecz również umożliwiały absolwentom podejmowanie studiów wyższych . Nowy system kształcenia nauczycieli sprawił że Polska była krajem przodującym, ale wybuch wojny przeszkodził w sprawdzeniu wartości nowych szkół nauczycielskich gdyż pierwsi mieli przystąpić do pracy we wrześniu 1939 roku.

Do szkół wprowadzono nowy program nauczania opracowany przez Komisje zgodnie z dyrektywami Janusza Jędrzejewicza zalecając jak najściślejsze powiązanie programów z zadaniami wychowawczymi szkoły, zgrupowanie materiału nauczania różnych przedmiotów wokół centralnego zagadnienia, którym była Polska, jej dzieje i kultura.

Pierwsze projekty dla publicznych szkół powszechnych ogłoszono w 1933 roku.

Głównym kryterium dobom treści nauczania stało się wychowanie obywatelsko-państwowe, oparte na kulturze Polski, traktowanej jako kultura materialna i duchowa państwa polskiego. Istotną częścią programu szkolnego było zaznajomienie młodzieży z życiem gospodarczym środowiska i kraju oraz przygotowanie jej praktycznej działalności. Głównymi zaletami nowych programów było konsekwentne podporządkowanie materiału nauczania celowi pedagogicznemu, określonemu jako wytwarzanie jednostek samodzielnych, twórczych i