51047

kolejne dziesięć dni. W odróżnieniu od większości procedur krajowych skarga musi trafić w terminie do biura sekretarza Trybunału.

Sąd UE ma obowiązek badać zachowanie terminu z urzędu. Upływ terminu powoduje wygaśnięcie prawa do skargi, skutkujące odrzuceiriem jej jako raedopuszczalnej. Skutek ten nie wystąpi, jeżeli strona dowiedzie zaistnienia nieprzewidywalnych okoliczności lub siły wyższej. Pojęcie siły wyższej jako przeszkody powodującej spoczywanie biegu terminu przedawnienia jest interpretowane niezwykle restrykcyjnie. W ocenie Trybunału za taką uznać można Jedynie nadzwyczajne okoliczności i utnidmenia, które uniemożliwiają dokonarue czyrmości w terminie, niezależnie od woli zainteresowanego i nieuniknione przy naw^ret dochowaniu najwyższej staranności”

Początek biegu terminu przedawnienia:

Artykuł 263 TFUE określa termin przedawnienia trojako:

-    dwa miesiące od daty publikacji aktu,

-    dwa miesiące od daty notyfikacji aktu skarżącemu,

-    dwa miesiące od daty powzięcia wiadomości o akcie przez skarżącego.

Datą publikacji aktu na potrzeby określenia terminu jest czternasty dzień od daty ukazania się Dziennika Urzędowego UE, zawierającego pełną treść aktu lub jedynie streszczenie aktu pozwalające odnaleźć jego treść na stronie internetowej Komisji. Termin zaczyna zatem biec piętnastego dnia po opublikowaniu aktu.

10. Konsekwencje uznania przez TS aktów instytucji za nielegalne - orzeczenie o nieważności aktu (art. 264 TFUE):

„Jeżeli skarga jest zasadna, TSUE orzeka o nieważności danego aktu. Jednakże Trybunał wskazuje, jeśli uzna to za niezbędne, które skutki aktu, o którego niew^rażności orzekł, powitmy być uważane za ostateczne.

Stwierdzenie nieważności środka prawnego może mieć cliarakter całkowity lub częściowy podmiotowe bądź przedmiotowo (sądy UE mogą uznać środek za nieważny w odniesieniu do pewnych podmiotów lub w pewnych okolicznościach oraz stwierdzić nieważność jedynie niektórych przepisów zaskar żonego środka).

W wyjątkowych przypadkach możliwe jest uchylenie jedynie w^rarunków^r ograniczających stosowanie środka prawnego, środek taki staje się wówczas bezwarunkowa obowiązujący. Jest to możliwe wówczas, gdy w^raninki stosowania środka prawnego nie stanowią istoty tego środka i mogą „zostać odłączone” od pozostałych norm.

Orzeczenie stwierdzające nieważność danego środka skutkuje erga omnes i ze skutkiem wstecznym. Trybunał może ograniczyć moc wsteczną swojego orzeczenia i uznać część skutków unieważnionego aktu za niewzruszalne.

Przesłankami pozytywnymi pozostawienia w mocy pewnych skutków' uchylonego rozporządzenia bywały:

-konieczność uniknięcia niekorzystnych skutków dla państw członkowskrch i jednostek, które starały się wykonać wolę praw^rodawcy wspólnotowego zawartą w unieważnionym rozporządzeniu bądź chociażby przygotować się na zmiany w dotychczasowym stanie prawnym,

-    zagrożenie dla wykonywania upr awnienia przyznanego jednostce Traktatem,

-    dążenie do zachowania ciągłości polityki wspólnotowej w danym sektorze,

-    wydanie dużej liczby aktów wykonawczych do unieważnionego rozporządzenia,