51259

-    Diogenes i Aleksander Wielki * państwo więc przez sam fakt istnienia uniemożliwia życie zgodnie z naturę, Aleksander nie

ma niczego, co mógłby dać filozofowi

-    poglądy skrajnie indywidualistyczne

Cynicy są prekursorami XIX i XX- wiecznego anarchizmu. Odrzucał on koncepcję państwa.

Epikuręizm

-    Epikur, wykształcony w Atenach

-    życie cnotliwie - życie pełne rozkoszy

-    cieszymy się przyjemnościami, unikamy przykrości

-    każda rozkosz jest dobra, ale nie każda rozkosz jest równa rozkoszy, aczkolwiek każda jest warta przeżycia

-    hierarchia rozkoszy - zmysłowe, intelektualne, estetyczne, przyjaźń

-    rozkosze należy dobierać tak, aby nie zakłócały wewnętrznego spokoju

-    do pełnej wolności można dojść jedynie wyzbywając się strachu, wszelkich trosk i zmartwień

-    wyprowadzenie reguły życia publicznego - negacja naturalistycznego prymitywizmu - jakiej to rozkoszy mógł zaznać Diogenes

mieszkając w beczce?

•    nie można oddalać zdobyczy cywilizacyjnych

-    należy korzystać z własności, nie można jednak poświęcić jej wszystkiego

-    takie życie nie ma nic wspólnego z rozkoszą

-    np. by utrzymać bogactwo, trzeba poświęcić wszystko dla pieniędzy, lepiej delektować się umiarkowanym majątkiem

-    państwo zapewnia ład i porządek - bez niego nie ma rozkoszy

-    należy przestrzegać konwencji politycznych i społecznych

-    nic wspólnego nie ma z rozkoszą polityka

-    Arystoteles: dobre życie to życie w państwie, aktywny udział w życiu publicznym

-    Epikur: stosunek do państwa jest taki jak do własności (jest ważne, ale nie należy w całości mu się oddawać)

-    wyjątek - gdy państwo jest zagrożone należy mu się poświęcić, walczyć o nie (bez państwa nie ma rozkoszy)

-    prawdziwego mędrca nie pociąga również religia

-    pochwała egoizmu jednostki i postawy aspołecznej Epikurejczycy są prekursorami utylitaryzmu.

Stoicyzm

-    Zenon z Kiten i Chryzyp z Cylicji

-    pojawił się na przełomie IV i III w. p.n.e., a przetrwał do IV-V w. n.e

•    oficjalna filozofia hellenistyczna

-    nurty poprzednie nie odegrały wielkiej roli w kształtowaniu myśli hellenistycznej

-    oddziaływanie stoicyzmu szybko wyszło poza obszar kultury hellenistycznej-

-    np. u schyłku Republiki w Rzymie - Cyceron, w Cesarstwie - Seneka, Epiktet, Marek Aureliusz

-    stoicyzmowi wiele zawdzięcza chrześcijaństwo

-    racjonalistyczna filozofii, operująca kategoriami uniwersalnymi

-    elastyczność w stosunku do zmiennej rzeczywistość

-    punktem wyjścia wszechświat, rządzi nim rozum - Logos

-    zapewnia ład i harmonię (rozumny ład i harmonia)

-    istota tego ładu i harmonii sprowadza się do tego, że każda część posiada swe miejsce

-    rośliny, zwierzęta, ludzie, bogowie

-    rozum przenika każdą część świata, sprawiając, że jest to twór ożywiony

Tylko ludzie i bogowie zajmują ważne, poczesne miejsce - są istotami racjonalnymi, kierują się rozumem.

-    zasada determinizmu (wszystkim rządzi los, przeznaczenie)

-    zasada fatalizmu (spokój wobec przeciwności losu)

-    każdy może być mędrcem (do mądrości dochodzi się w wyniku żmudnej pracy)

-    cnota -wyrafinowane intelektualnie (ludzie z natury są dobrzy, wszelka skłonność do zła jest z zewnątrz)

-    cnota to wartość absolutna i niepodzielna, tak mężczyzn, jak i kobiet, wolnych i niewolników

-    mądrość jest identyczna z wolnością (człowiek mądry jest wolny)

•    stoicyzm aprobował własność prywatną i społeczną nierówność

-    stoicyzm był najbliższy polityce -narzędzie realizacji swojej filozofii kosmosu

-    państwo musiało jednak spełniać określone warunki - musiało być tworem rozumnym

-    każda forma ustrojowa może być dobra, przy zachowaniu racjonalności

-    prawo - synchronizacja prawo naturalnego z państwowym