W okresie poklasycznym - list rozwodowy (libellus repudii)
Za dominatu w zachodnie j części państwa - także rozwód przed świadkami
Uregulowanie rozwodu:
1. Bez sądu - rozwód dochodził do skutku przez akt prywatny
2. Bez określonej formy
3. Tylko zwyczajowe formy:
- usunięcie wspólnoty małżeńskiej przez jedną lub obie strony
- znikało affectio ma ri ta lis, ze względu na wole rozwodu.
4. Rozwód jako fakt społeczny - pojmowany jako odmowa kontynuacji małżeństwa.
Swoboda rozwodów - wraz z nią uznana także w olność małżeństw'.
Od czasów Augusta wyzwolenica, która poślubiła patrona, me mogła rozwieść bez jego woli. Mogła to zrobić jednak spotykały ją sankcje - utrata roszczeń posagowych i zakaz nowego małżeństwa bez zgody patrona. Ograniczenia rozwodów za czasów chrześcijaństwa.
Rozwód a manus - rozwód nie kończył manus - trzeba było dokonywać tego odrębnie poprzez:
1. Diffarreatio - celem było usunięcie manus powstałej przez confarreatio Zawierała elementy formalne podobne do confarreatio, zwierała odsunięcie od kultu bóstw domowych.
2. Remancipatio - mąż przekazywał żonę jej poprzedniemu pater familias lub innej osobie zaufanej w drodze powierniczej. Powstawało przez to mancipium
Dominat a rozwód - zmiany pod wpływem chrześcijaństwa, przede wszystkim wprowadzono przyczyny rozwodowe (iustae causae). Rozwód bez nich był ważny, ale osoba która go dokonała podlegała sankcjom głównie majątkowym także kary publicznoprawne jak:
- deportacja
- dożywotnie zesłanie do klasztom (za Justyniana)
- ograniczenie dopuszczalności nowego małżeństwa
Wyjątek od iustae causae: Nov. 134 z 556 r. n.e.
Czasowo zakazany rozwód za obopólnym porozumieniem.
Diyortium bona gratia - I. (w prawie klasycznym) rozwód jednostronny lub dwustronny bez złego zamiaru wobec dmgiej osoby; 2. (w prawie poklasycznym) rozwód z ważnych niezawinionych przyczyn (np. impotencja męża) lub za obopólnym porozumieniem. 3. W sensie nieścisłym były też przypadki rozwiązania małżeństwa bez rozwodu (np. niewola wojenna, wstąpienie do klasztom).