programbozenaston, PROGRAM NAUCZANIA HISTORII DLA UCZNIÓW Z UPOŚLEDZENIEM UMYSŁOWYM W STOPNIU LEKKIM


Gimnazjum w Miączynie

PROGRAM NAUCZANIA HISTORII

DLA UCZNIÓW Z UPOŚLEDZENIEM UMYSŁOWYM W STOPNIU LEKKIM REALIZUJACYM PROGRAM SZKOŁY SPECJALNEJ W SZKOLE OGÓLNODOSTĘPNEJ

Opracowała Bożena Stoń

WSTĘP

Historia odgrywa niezwykle istotną rolę w systemie kształcenia ogólnego. Wprowadza uczniów w świat wartości narodowych i uniwersalnych, pozwala zdobyć wiedzę o społeczeństwie, gospodarce, stosunkach wewnętrznych naszego kraju i sytuacji międzynarodowej w przeszłości. Wiedza i umiejętności zdobywane przez uczniów umożliwiają im kształtowanie własnych systemów wartości oraz postaw obywatelskich. Nie sposób zrozumieć współczesności bez docierania do jej historycznych korzeni i uwarunkowań.

Program nauczania historii jest przeznaczony do realizacji w gimnazjum ogólnodostępnym przez ucznia z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim. Program opiera się na bazie Programu nauczania historii w gimnazjum specjalnym dla uczniów z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim DKW-4014-5/00 oraz Programu nauczania historii w gimnazjum DKW-4014- 73/99 i jest dostosowany do możliwości ucznia.

Program ma charakter chronologiczno- problemowy. W sposób spiralny powraca do omawianych treści, poszerza je o różne aspekty oraz wprowadza nowe wiadomości
i umiejętności. Przekazywane treści mogą być powtarzane lub uzupełniane na lekcjach innego przedmiotu, co prowadzi do ugruntowania wiedzy, przypomnienia znanych lub zapomnianych treści, przy stopniowym dodawaniu nowych.

Układ chronologiczno- problemowy pozwala też uporządkować zdobytą wiedzę
i pojęcia historyczne. Następną cechą programu jest personifikacja dziejów ojczystych. Ukazanie roli jednostki w historii ułatwia uczniowi zrozumienie przedstawionych wydarzeń, emocjonalne nastawienie do omawianych treści, a także pomaga zrozumieć poczynania własne i innych ludzi. Treści programowe uwypuklają osiągnięcia Polaków na tle dziedzictwa kulturowo- naukowego ludzkości.

Program wprowadza elementy ścieżek edukacyjnych:

Program umożliwia nie tylko opanowanie pewnego zakresu wiedzy i umiejętności, ale przede wszystkim służy wychowaniu prośrodowiskowemu, obywatelskiemu i patriotycznemu, pozwala też na kształtowanie pożądanych postaw społecznych w życiu dorosłym.

Realizacja programu opiera się na wykorzystaniu następujących pomocy:

  1. Podręczników:

  1. Zestawu środków symbolicznych: map, atlasów.

  2. Zestawu środków obrazowych.

  3. Zestawu środków audiowizualnych.

Realizacja programu odbywa się na dwóch jednostkach lekcyjnych tygodniowo-
6 godzinach w trzyletnim cyklu kształcenia.

Jedna z uczennic jest bardzo drobna fizycznie, chorowita, z wyraźną niedowagą, natomiast druga jest bardzo otyła, ale również często choruje. Obydwie są nieśmiałe i niepewne siebie. Wolno pracują, mają trudności z koncentracją, szybko się męczą i zniechęcają. Mają słabą motywację do nauki. Ogólny rozwój intelektualny dziewcząt kształtuje się na poziomie upośledzenia w stopniu lekkimi. Uczennice rozumieją zachowania i normy społeczno- moralne. Posiadają również zdolność uczenia się wzrokowo- ruchowego. Największe trudności sprawia im myślenie przyczynowo- skutkowe i syntetyczne. Jedna z nich szczególnie słabo opanowała technikę czytania. Obydwu uczennicom sprawia duże trudności czytanie ze zrozumieniem dłuższego tekstu. Obie jednak przepisują teksty, piszą ze słuchu, ale popełniają liczne błędy. Ich słownictwo jest ubogie i powoduje nieprecyzyjność wypowiedzi. Ogromne trudności sprawia im przyswojenie znaczenia pojęć a także analiza, synteza i porównanie. Obydwie uczennice zachowują się biernie, są posłuszne, ale pozbawione inicjatywy, cofają się przed samodzielnością.

Historia odgrywa istotną rolę w systemie kształcenia ogólnego, wprowadza w świat wartości narodowych i uniwersalnych, pozwala zdobyć wiedzę o społeczeństwie, a także ułatwia uczniowi zajmowanie właściwej postawy w życiu dorosłym.

Do najważniejszych celów należy:

Realizacja założonych celów wymaga stosowania aktywizujących metod pracy. Struktura programu pozwala tworzyć sytuacje problemowe wyzwalające aktywność ucznia. Uczeń sam odkrywa nowe wiadomości, wyciąga wnioski, rozwija ciekawość świata, zainteresowania oraz kształci wiele pożądanych umiejętności. Przy pomocy nauczyciela planuje swoją pracę, wybiera metodę pracy i prezentuje jej wyniki. Uczy się aktywnie czytać, współpracować w grupie i komunikować z innymi. Metody aktywizujące skłaniają go do formułowania pytań, wypowiedzi ustnych i pisemnych. Uczeń uczy się wyrażać własne zdanie, wyszukiwać argumenty wspierające jego osąd, ale także szanować poglądy innych. Kształci, więc te wszystkie umiejętności, które będą mu pomocne w przyszłym życiu społeczno- kulturalnym.

Aktywizujące metody są bardzo pomocne w osiąganiu sukcesu na miarę możliwości ucznia, mają też ogromny wpływ na jego motywację do pracy.

Ukoronowaniem pracy jest prezentacja jej efektów, które przybierają różne formy: wypowiedzi ustne, pisemne, ekspozycje prac, albumy, plakaty, teczki problemowe. Jest to bardzo ważny element nauczania, gdyż uczeń widzi praktyczne efekty swej pracy.

Bardzo ważną rolę odgrywają zajęcia realizowane poza szkołą np. wycieczki (zwiedzanie miejsc pamięci narodowej, zbiorów muzealnych). Oprócz niezaprzeczalnych walorów poznawczych wycieczka odgrywa istotną rolę w kształceniu pożądanych postaw (szacunek dla dziedzictwa kulturowego, właściwe zachowanie w miejscach publicznych).

Każdej metodzie nauczania towarzyszą odpowiednio dobrane środki dydaktyczne: podręcznik, karty pracy, mapy, ilustracje, zdjęcia, filmy, eksponaty, programy komputerowe.

Realizując treści programowe stosuje się też konwencjonalne metody słowne. Opowiadanie, opis, pogadanka odgrywają wielką rolę w nauczaniu. Słowo nie może być zastąpione inną formą przekazu. Barwne opowiadanie, powiązane w logiczny ciąg, kształtuje w świadomości ucznia jasne i żywe wyobrażenia, uzmysławia zależności przyczynowo- skutkowe oraz kształtuje orientację czasową. Ponieważ uczniowie maja trudności w skupieniu uwagi przez dłuższy czas, dobrze jest przerwać opowiadanie np. jakąś anegdotą czy ciekawostką.

Każdej metodzie nauczania towarzyszą odpowiednio dobrane środki dydaktyczne: oprócz podręcznika, karty pracy, mapy, ilustracje, zdjęcia, filmy, eksponaty, programy komputerowe.

Realizacja celów kształcenia odbywa się poprzez:

Nie ma uniwersalnego narzędzia kontroli osiągnięć szkolnych z historii ucznia z upośledzeniem umysłowym. Kontrola i ocena opiera się nie tylko na testach i sprawdzianach, ale także na formach zabawowych- konkursach, grach dydaktycznych. System oceniania uwzględnia hierarchię ważności osiągnięć uczniów oraz różne stopnie trudności.

Zindywidualizowany system nauczania i jego wielopoziomowość sprawiają, że każdy uczeń ma szansę osiągnięcia sukcesu. Ocena jest elementem zachęty do dalszej pracy i dalszego wysiłku. Kontrola i ocena powinna kojarzyć się uczniowi z nagradzaniem jego osiągnięć i postępów, ale także powinna wskazać mu, nad czym musi jeszcze popracować, ale nie może akcentować jego braków. Uczeń ma być świadomy tego, że zdobywana wiedza i umiejętności będą mu przydatne w dalszej nauce i życiu.

  1. W zakresie wiedzy uczeń powinien znać:

  1. W zakresie umiejętności uczeń powinien:

  1. W zakresie postaw uczeń powinien:

W związku z realizacją programu przez uczniów z niepełnosprawnością umysłową w stopniu lekkim ewaluacja programu przybierze następujące formy: