Spartanie odznaczali się głownie szorstkością
usposobienia, zamiłowaniem do życia wojowniczego
pragnieniem władzy i zdobyczy. Nie dbając o
wartości umysłowe i estetyczne, cenili ponad
wszystko sile, organizowali się głownie w celach
militarnych i wychowaniu swoich dzieci nadawali
świadomie taki sam kierunek. Dzieci spartańskie
były własnością państwa a wiec wychowanie ich
również, ponieważ państwu zależało na jednostkach
silnych i zdrowych. Dlatego tez w 7 roku życia
państwo odbierało rodzicom dzieci a następnie
ich szkolono. W Wieku 18 lat młodzież spartańska
wchodziła w okres tzw. efebii a obowiązkiem efebów
było odbywanie ćwiczeń wojennych i pędzenia życia
obozowego. Kształcenie umysłu odbywało się tylko do
pewnych granic: czytania uczono tylko prywatnie
aczkolwiek każdy Spartanin znał na pamięć wiele
pieśni ale nie potrafił rachować. Cały ten system
wychowywał naród w duchu jednolitym odpowiadającym
założeniu; zapewnić państwu dzielnych i odważnych
żołnierzy.
Natomiast Ateńczycy odznaczali się niezwykłą
uchliwością bystrością i ciekawością. Wyróżniają się
pociągiem do ruchu umysłowego, do zagadnień
kulturalnych i artystycznych. Obywatel Aten szybko
wyrobił sobie świadomość swej indywidualności i praw
w granicach państwa. W takiej atmosferze molo się
utrzymać wychowanie gromadne na wzór Sparty,
jeżeli istniało w zamierzchłej przeszłości. W Atenach
nie było szkol wiec nauczał, kto chciał, do kogo
mieli zaufanie rodzice jedyne wymagane było by
rodzice kształcili swoje dzieci. Poziom kulturalny i
moralny Ateńczyków był bardzo wysoki.
Były 3 okresy wychowywania Ateńskiego dziecka:
1- dzieciństwo spędzone na łonie natury oraz w otoczeniu
rodzinnym,
2- nauka i dowolnie wybranych mistrzów,
3- okres efebii. Około 7 roku życia szedł chłopiec
do szkoły i tam do 18 roku życia przebywał pod
szczególnym nadzorem pedagoga. Różnica w
kształceniu Spartan a Ateńczyków jest kolosalnie
inna Spartanie głownie skupiali się na wojnach i
w tym kierunku byli kształceni a Ateńczycy
zagłębiali się w wiedzy po przez ciągłe uczenie się.