73. Mit w interpretacji Miracei Eliadego
Mit według Eliadego.
Mit to opowieść, która wydarzyła się in illo tempore (w owym czasie), o tym, co bogowie, bądź też inni ludzkie istoty uczyniły na początku czasu. Raz opowiedziany mit staje się prawdą apodyktyczną, absolutną. Obwieszcza wystąpienie nowej sytuacji „kosmicznej” bądź prawy darzenie, które dokonało się na początku czasu. Mit jest opowieścią o dziele stworzenia, o tym jak coś powstało, jak zaczęło być. Z tego względu mit związany jest z ontologią, mówi o tym co się rzeczywiście wydarzyło.
Mity opowiadają o tym czego dokonali bogowie lub przodkowie, zatem wszelka działalność twórcza, o której opowiadają mity, należy do sfery sacrum i ma udział w bycie. Z kolei to co wykonują ludzie z własnej inicjatywy bez wzorca mitycznego przynależy do sfery świeckiej.
Mit opowiadając o twórczej aktywności bogów, odsłania sakralność ich dzieł a tym samym jest sakralnością absolutną. ( u niektórych prymitywnych ludów mity można recytować jedynie w obrzędowo bogatszej porze roku).
Funkcją mitu jest ustalenie wzorców wszelkich obrzędów i wszelkich znaczących czynności ludzkich, takich jak np.: odżywianie, praca. Człowiek naśladuje gesty, powtarza czyny bogów (czynności tj: odżywianie, a także działalność kulturalna czy ekonomiczna).
Powstawanie wzorów boskich:
Człowiek naśladując bogów utrzymuje się w sferze sacrum, czyli w rzeczywistości
Świat uświęcany jest poprzez nieustanne reaktualizowanie wzorcowych gestów boskich.