56361

Lata dwudzieste w niemieckojęzycznej psychologii religii - to okres szczególnej aktywności tak znakomitych psychologów religii, jak: Bohne (1922), Girgensohn (1923), Gmehn (1926), Spranger (1924). Ten ostatni wyróżnia cztery fazy życia:

1.    dzieciństwo - religia zostaje odkryta,

2.    młodzieńczość- odziedziczona z dzieciństwa znajomość religii zostaje sprawdzona,

3.    wczesna dorosłość - zostają skonsolidowane wcześniejsze doświadczenia rozwojowe,

4.    dalsze etapy życia - odbywa się proces dalszego rozwoju (Spranger nie zajmuje się nim jednak tak wnikliwie jak poprzednimi).

W dokładniejszym opisie każdej z faz życia Spranger korzysta z dziewięciopolowego schematu uwzględniającego leżące u podstaw rozwoju trzy rodzaje wpływów środowiska i trzy główne nastawienia danej osoby do religii. Wpływ środowiska zależy od klimatu, atmosfery wobec religii. Może ona być: a) odpowiednia, korzystna, b) indyferentna, c) wroga wobec religii.

Główne nastawienia osoby wobec religii mogą być: a) romantyczno-uczuciowe, b) krytyczno-intelektualne, c) szczególnie wrażliwe na wymiar etyczny.

Dla empirycznego uprawomocnienia swojej teorii Spranger odwoływał się do danych przedstawianych przez Jamesa, Starbucka i Halla.