56797

POWOJENNA TWÓRCZOŚĆ DRAMATURGICZNA

Październik 1956 - tendencje realistyczne, dydaktyczne

TADEUSZ RÓŻEWICZ

■    anty teatr - nie ma klasycznej akcji, ważna jest cisza, język złożony z wycinków;

■    laboratorium form nieczystych - przekraczanie granic gatunkowych;

■    bez początku i końca;

■    znikoma akcja na rzecz struktury;

■    przypadkowe wątki;

■    czytelnik miał się zaangażować.

„Kartoteka” 1960

■    powstała z osobistych i pokoleniowych doświadczeń autora;

■    suma doświadczeń: wojny, okupacji sowieckiej i hitlerowskiej, stalinizmu;

■    pokolenie nostalgiczne, zbiór wartości moralnych w rozsypce, brak liierarcliii ważności;

■    bohaterem jest leżący w łóżku mężczyzna (bierny);

■    zapis pamięci i wnętrza duchowego boliatera.

■    poetyka snu, technika collage’u;

„Świadkowie albo nasza mata stabilizacja” 1964

•    pozbawione fabuły;

•    sceny nie rozwiązane;

•    brutalność i nieczulość powojennego świata,

•    zniszczenie cywilizacyjne, człowieka otacza pustka,

•    zostały tylko slogany, nie ma idei;

•    poczucie stabilności okazuje się oszustwem;

•    niemożność ludzkiego porozumienia się,

•    bohaterowie mówią do siebie, ale to nie znaczy, że się rozumieją, nic ich nie łączy, może jedynie lęk przed osamotnieniem, godzą się na świat pozornych wartości;

•    rozmowa dla zabicia czasu, prowizorka egzystencji;

•    liczy się tylko spokój i komfort moralny

„Stara kobieta wysiaduje" 1969

•    powstał z zainteresowania człowiekiem, jego postawami;

•    obnażanie i kompromitowanie człowieka;

•    obraz cywilizacji jako śmietniska,

•    spotęgowana płodność Starej Kobiety zderzona jest z cywilizacyjnym wysypiskiem po zagładzie;

•    przestrzeń zamknięta - motyw poczekalni, azyl. pozornie estetyczne;

•    przestrzeń zamknięta - śmietnik;

•    ludzie są zaclilanni, egoistyczni;

•    Stara Kobieta symbolizuje śmierć, Dziewczyna lekkich obyczajów- życie