54519

cieszy się w Grecji dużą popularnością i, że to oni sarni są postrzegani jako zagrożenie dla wolności. W takiej sytuacji nie pozostało im nic innego jak zgodzić się na wysuniętą przez Filipa propozycję rozmów. Chcąc nie chcąc Ateńczycy musieli przyjąć warunki króla, pogodzić się z utratą Amfipolis i pozostawić sojuszników ich losowi. Porozumienie zawarte w 346 roku pne zyskało nazwę: pokój FILOKRATESA.

Ateńczycy przegrali rywalizację z Filipem o wpływy na północnym wybrzeżu Morza Egejskiego co pogrzebało ich szansę na zdobycie hegemonii w świecie greckim. Byl to gorzki owoc fatalnej polityki Aten wobec sojuszników, prób odbudowy utraconego imperium, przymier za ze Spar tą.

Od 346 roku pne Filip byl niekwestionowaną potęgą. Nie musiał już bronić północnych granic, ale nie zaprzestał podbojów i podporządkowywał sobie coraz rozleglejsze terytoria w Ilirii i Tracji. W Grecji dawni sojusznicy Teb zaczęlr zwracać się do niego z prośbą o pomoc i interwencję w lokalnych sporach widząc w nim hegemona, który ma wystarczającą siłę, by rozwiązać konflikty, którym sami nie byli w stanie sprostać. Niedługo po zakończeniu wojny świętej o pomoc przeciwko Sparcie zwróciły się do niego miasta Peloponezu. Filip odpowiedział pozytywnie i posłał im pieniądze i najemników. Wkrótce został poproszony o interwencję w Elidzie Megarze i rra Eubei. Około 343 rokit pne prawie wszystkie państwa Peloponezu stały się jego sojusznikami. Teraz Filip zajął miejsce dawnych hegemonów -Sparty. Aten i Teb co musiało budzić ich niechęć. W końcu wyzwanie Filipowi rzucili Ateńczycy i Tebańczycy, Spartanie podjęli w^ralkę z Macedonią dopiero za rządów Aleksandra. Wszystkie te próby pokonania Macedończyków zakończyły się niepowodzeniem i żadne z tych państw' nie odzyskało już dawnej pozycji.

Proces narastama konflrktu między Filipem a Ateńczykarni możemy śledzić dzięki mowom Demostenesa.

Reszcie kiedy Filip podporządkował sobie całą Trację strach przed nim skłonił Bizancjum do zawarcia przymierza z Ateńczykarni. Wobec dużej ich determinacji Filipowi nie udało się poprzez dyplomację rozbić koalicji W 340 roku pne rozpoczął oblężenie Bizancjum ale nie udało mu się zdobyć miast, które otrzymywały wsparcie z morza. Wysiana na pomoc flota ateńska zepclmęła okręty Filipa na Morze Czarne i sprzymierzeni odnieśli sukces. Zniechęcony Filip zwinął oblężenie miast r powrócił do Pełli. Gdy Filip przebywał w Tracji wiosną 339 roku pne rada amfiktionii kierowana przez Tesalów ogłosiła w'ojnę przeciw miastu Amfissa. Nie mogąc wygrać tej w^fojny amfiktionowie wezwali na pomoc Filipa, który postanowił wykorzystać zaproszenie do własnych celów'. W 339 roku pne wkroczył do Fokidy i wezwał sprzymierzonych w nim Tebańczyków do wspólnego ataku na Ateny, ci jednak nic mieli zamiaru lego uczynić i zawarli z Ateńczykarni sojusz. Pozostałe państwa nie miały zamiaru angażować się w konflikt po żadnej ze stron. Do rozstrzygającej bitwy doszło w 338 roku pod CHERONEJĄ. Po odniesionym zwycięstwie Filip przystąpił do ukladarua stosunków z pokonanymi państwami. Wobec Aten okazał wspaniałomyślność zwalniając jeńców i zapraszając Ateńczyków' do rozmów'. Ateny musiały rozwiązać Związek Morski. Aleksander i Antypater przybyli do Aten by uczestniczyć w zaprzysiężeniu pokoju. Filip zaś nigdy do Aten nic przyjeclial Ateńczycy w dow'ód w'dzięczności ofiarowali posłom króla obywatelstwo a Filipowi i Aleksandrowi wystawili posągi.

Tebańczycy nie mogli liczyć na taką wyrozumiałość. Jeńcy tebańscy zostali sprzedaru w niewolę a do Teb została wprowadzona załoga macedońska.. Filip zreorganizował też związek beocki osłabiając pozycję tebańczyków'. W następnych miesiącach Filip zaprowadził swoje porządki w pozostałych państwach greckich. Do Clralis na Eubei, Koryntu oraz do Ambrakii zostały wprowadzone macedońskie załogi. Miasta które opowiedziały się przeciwko niemu albo odmówiły mu pomocy były karane wygnaniem przywódców lub utratą części terytorium. Jedynym krajem który zdecydowanie odmawiał podporządkowania się była Sparta. W 337 roku pne Filip Spustoszył Lakonię. Po czym ukarał Spartan oddając ich