75673

Dr. Zbigniew świderski

Prawo cywilne i handlowe państw obcych

Wykład V - Prawo czekowe

W 1931 roku w Genewie wypracowano trzy konwencje dotyczące czeków:

1. Jednolite prawo czekowe.

2. Konwencja norm kolizyjnych związanych z prawem czekowym.

3. Konwencja dotycząca opłaty stemplowej i skarbowej.

Czek odpowiada wekslowi. Wystawca czeku zleca trasatowi, którym w tym wypadku jest zawsze bank, spełnienie świadczenia wobec odbiorcy czeku.

Zasadnicze różnice pomiędzy czekiem i wekslem.

Trasatem wekslowym nie może być każdy - musi to być Bank (z definicji Bankier, czyli właściciel banku). Stosunek pokrycia wystawca - trasat wynika z umowy czekowej zawartej między bankiem a klientem banku. Klient rozporządza swoimi środkami zdeponowanymi w banku za pomocą czeku.

Trasat nie może dokonać akceptu (przyjęcia) czeku. Artykuł 4 prawa czekowego reguluje tą kwestie.

zeku, i

'Się za

Art. 4 Czek ni< niezapisaną.

Wynika z tego, że bank nigdy nie będzie zobowiązany do zapłaty sumy czekowej, pozostaje upoważnionym. Ten, kto ma czek nie może żądać zapłaty czeku przez bank. Posiadacz nie może wystąpić do sądu przeciw bankowi. Bank nie będzie dłużnikiem czekowym, nawet po potwierdzeniu czeku. Postanowienie takie miało ograniczyć popularność czeków względem pieniądza emisyjnego. Banki zwykłe dzięki zapisowi art. 4 nie mogą emitować pieniądza, są zobowiązane jedynie do zapłaty sumy czekowej. Jeżeli bank byłby dłużnikiem czekowym jednocześnie emitowałby pieniądz czekowy.

Odbiorca czeku (remitent) nie musi być oznaczony w treści czeku. Czek może być wystawionym na okaziciela. Nie istnieje natomiast weksel na okaziciela.

Artykuły 29 i następne są regulujące dla tej kwestii. Wyróżnia się dwa rodzaje czeków:

- Gotówkowe - upoważniające do zapłaty znakami pieniężnymi - gotówką.

Rozrachunkowe - uniemożliwia zapłatę znakami pieniężnymi natomiast umożliwia zapłatę za pośrednictwem rachunku bankowego. Następuje uznanie rachunku odbiorcy sumą czekową. Ten rodzaj czeku jest wynalazkiem służącym bezpieczeństwu czekowemu.