76080

realizuje się wspólne kapłaństwo, jest dziełem, które    te sakramenty, wiernie zachowywać przepisy

wypływa z wiary i na niej się opiera, święci szafarze    Kościoła.

maję pilnie starać się ją wzbudzać oraz wyjaśniać,

zwłaszcza przez posługę słowa, która rodzi i karmi

wiarę.

Tekst kanonu 834 § 1 KPK jest wzięty prawie dosłownie z numeru 2 soborowej Konstytucji o świętej liturgii. Według tego kanonu, liturgia jest wykonywaniem (a raczej aktualizacją, urzeczywistnieniem) kapłańskiej funkcji Chrystusa Pana. Podmiotem liturgii, czyli tym, który ją sprawuje, jest Chrystus - Kapłan (Głowa Ciała Mistycznego) i Jego członki, a więc cały Kościół (KL 6). Wykonywanie tej funkcji polega na uobecnianiu w określonym czasie i miejscu misterium paschalnego, to jest błogosławionej Męki, Śmierci, Zmartwychwstania i chwalebnego Wniebowstąpienia Chrystusa (KL 5).

Celem wykonywania kapłańskiej funkcji Chrystusa jest:

1)    oddanie czci Bogu czyli kult,

2)    uświęcenie człowieka (KL 3).

Oba te aspekty uzupełniają się nawzajem i jeden nie może istnieć bez drugiego. Nie ma prawdziwej czci Boga bez dążenia człowieka do uświęcenia. Dzieło to wypływa z wiary i na niej się opiera oraz ma szczególny związek z posługą nauczania (kan. 836 KPK).

b. Warunki uznania kultu za publiczny

KPK

Kan. 834 - § 2. Tego rodzaju kult dokonuje się wtedy, gdy jest sprawowany w imieniu Kościoła przez osoby prawnie do tego wyznaczone i z zastosowaniem aktów zatwierdzonych przez władzę kościelną.

Kan. 837 - § 1. Czynności liturgiczne nie są czynnościami prywatnymi, lecz czynnościami samego Kościoła, który jest sakramentem jedności, mianowicie ludem świętym zebranym i zorganizowanym pod przewodnictwem biskupów. Z tej racji należą one do całego Ciała Kościoła, które też ukazują i tworzą; poszczególnych zaś jego członków w różny sposób dotyczą, zależnie od przyjętych święceń, wykonywanych funkcji i aktualnego uczestnictwa.

§ 2. Czynności liturgiczne, jeśli zgodnie ze swoją naturą wymagają wspólnotowego sprawowania, gdzie jest to możliwe, mają być sprawowane z udziałem i czynnym uczestnictwem wiernych.

KKKW

Kan. 668 - § 1. Kult Boży, jeśli jest sprawowany w imieniu Kościoła przez osoby prawnie do tego wyznaczone i przez czynności zaaprobowane przez władzę kościelną, nazywa się kultem publicznym; w innym przypadku jest to kult prywatny.

Kan. 669 - Ponieważ sakramenty są te same dla całego Kościoła i należą do depozytu wiary, tylko do najwyższej władzy kościelnej należy zatwierdzanie lub określanie wymogów do ich ważności.

Kan. 673 - Sakramenty, przede wszystkim Boska Liturgia, jako czynności Kościoła, o ile to możliwe, powinny być sprawowane z czynnym udziałem chrześcijan.

Kult oddawany Bogu jest jednym z dwóch elementów liturgii - drugim jest uświęcenie ludzi. KPK w kan. 834 § 2 (kan. 668 § 1 KKKW) określa jaki kult może być uznany za publiczny:

1)    jest to kult sprawowany w imieniu Kościoła: W imieniu Kościoła sprawuje kult ten, kto otrzymał od Kościoła prawo do wykonywania konkretnej czynności, np. kapłan do sprawowania Eucharystii, siostra zakonna do odmawiania Liturgii Godzin, akolita do rozdzielania Komunii św.

2)    sprawują go osoby do tego wyznaczone: Kościół może wyznaczyć kogoś do sprawowania kultu udzielając mu święceń lub zlecając wykonanie pewnej czynności, np. chrześcijanin