adresowane do wszystkich krajów świata. Nonna ta jest punktem, do którego powinny zmierzać kraje na słabym poziomie rozwoju.
USTALENIE PODSTAWY ŚWIADCZENIA
Konwencja MOP z 1952 wyznacza nietypowy dla byłych krajów KDL sposób ustalania tego wynagrodzenia. W krajach KDL rodzina, aby się utrzymać, musiała się opierać na wynagrodzeniu obojga małżonków. Ostatecznie trzeba było brać pod uwagę, dla obliczenia tego świadczenia, wynagrodzenie męża oraz zasiłek dla żony i zasiłek dla dzieci. Tak wygląda podstawa dla obliczenia świadczenia.
Ta konwencja nie mogła zostać ratyfikowana przez Polskę, ponieważ nie spełnialiśmy standardów'. Polska stała się jednak w 1991 członkiem Rady Europy, więc musieliśmy ratyfikować EKS. Do tego celu potrzebna była ratyfikacja konwencji 102. Była to jednak ratyfikacja niepełna.
Na 9 oddziałów Polska ratyfikowała 5. dotyczących:
- 2 - opieki lekarskiej
- 5 - świadczeń na starość
- 7 - świadczeń rodzinnych
- 8 - świadczeń macierzyńskich
- 10 - świadczeń w razie śmierci żywiciela rodziny Nie przyjęła zaś zobowiązań wynikających z części:
- 3 - dotyczącej zasiłków chorobowych
- 4 - świadczeń w razie bezrobocia
- 6 - w razie wypadku pizy pracy i chorób zawodowych
- 9 - świadczeń w razie inwalidztwa
Te cztery działy zawierają unormowania. które odbiegają zasadniczo od standardów polskiego systemu.:
-> choroby - 182 dni wypłacania zasiłku chorobowego
-> bezrobocie - nie mamy ubezpieczenia społecznego bezrobocia, mamy zabezpieczenie bezrobocia. Standardy konwencji nie wymagają tu ubezpieczenia, może być także zaopalizenie
wypadek przy pracy i choroba zawodowa - brak prawa do świadczeń kapitalizowanych brak prawa do wypłaty jednorazowej renty przy niewielkim uszczerbku na zdrowiu. Konwencja przewiduje, ze należy wypłacić ubezpieczonemu jednorazowy rentę kapitalizowaną na rozpoczęcie działalności gospodarczej.
-> inwalidztwo - niski poziom rent inwalidzkich, minimalnych zwłaszcza co do kobiet, bo icli przeciętne zarobki są niższe od najniższych rent inwalidzkich wynikających z konwencji