78462

dostępnych krajowych środków odwoławczych istniejących w danym systemie krajowym [w zależności od tego ile instancji przewidzianych jest w systemie sądów krajowych - dwa czy trzy, tyle środków złożyć trzeba.]

Są niektóre środki istniejące w systemach krajowych, które mogą budzić wątpliwości, czy muszą być wykorzystane, czy też nie - np. polska skarga konstytucyjna: jest to skarga na akt prawny, na podstawie którego zapadło orzeczenie, natomiast nie jest to środek podważenia decyzji sądu (jak np. w Niemczech). Dlatego też uważa się, że złożenie skargi konstytucyjnej w Polsce nie jest konieczne.

Wyczerpanie krajowych środków odwoławczych ma dwa aspekty:

1.    formalny - jeśli istnieją, to muszą być wykorzystane

2.    materialny - trzeba w toku instancji krajowych przynajmniej zasygnalizować zarzut naruszenia EKPC

Przesłanki niedopuszczalności skargi:

L Niewyczerpanie krajowych środków odwoławczych (patrz powyżej)

2 Niedochowanie terminu na złożenie skargi - art. 35 stanowi, że skargę

można wnieść w ciągu 6 miesięcy od daty podjęcia ostatecznej decyzji przez sąd krajowy.

3.    Anonimowość skargi

4.    Lis pendens lub res iudicata - sprawa jest lub była już raz rozpatrywana przed innym organem międzynarodowym (ONZ-towski Komitet Praw Człowieka w Genewie)

5.    Zarzut naruszenia prawa niechronionego przez Konwencję - np. prawo dostępu do służby publicznej, prawo do obywatelstwa (MPPOiP)

6.    Oczywista bezzasadność skargi - już po wstępnym badaniu widać, że skarga jest pozbawiona podstaw: błędna interpretacja Konwencji, nieuzasadnione zarzuty pod adresem władz, brak dowodów na naruszenie Konwencji przez władze,

2