80799

Kodeks ten został zniesiony po II wojnie światowej, dekretem z 1949r., kodeks [akt prawny wyższej rangi] zastąpił dekret [akt prawny niższej rangi], to już dawało wyraz stanowiska prawodawcy jak wielką miarę miało to dla ustawodawcy. To była pierwsza podstawowa zmiana. Druga zmiana sprowadzała się poza treścią tego aktu oprawnego do tego, że nazywał się ten dekret „ o wolności sumienia i wyznania". Po raz pierwszy w Polsce po II wojnie światowej pojawia się wyrażenie nie ostre, dotychczas znane prawu wyznaniowemu wolność sumienia i wyznania.

W art. 1 RP, poręczała nie wszystkim czy też każdemu, ale wszystkim obyw atelom wolność sumienia i wyznania. W dekrecie tym pojawiają się takie wyrażania jak przestępstwa art. 2,

3 , i następne. Pojecie przynależności wyznaniowej, albo bez wyznaniowości, kto te prawa ograniczał podlegał karze do lat 5.

Te wyrażania techniczno prawne nie wnoszące nic nowego, ograniczające prawo podmiotowe, bez wyznaniowości lub przynależność związku wyznaniowego.

Dekret ten penalizował formy stadialne przestępstwa , po przez przygotowanie, usiłowanie, i dokonanie, nadużycie wolności sumienia i wyznania i to w celach wrogich RP. Penalizował obowiązek dziania na korzyść RP. Jego zawartość merytoryczna znalazła się po części w k.k z 1969r.,

Przestępstwa zostały określone aż w rozdziale 28 , jako przestępstwa "przeciwko wolności sumienia i wyznania" art. 192-198,

Art. 194 i 195 , zostały zniesione wcześniej a niżeli w 1997r., ustawą ” o stosunku Państwa do kościoła katolickiego,, z 18.5. 1989r.

Art. 194, „ktoprzy wykonywaniu obrzędu i innych fimkcji religijnych nadużywa wolności sumienia i wyznania, na szkodę RPL, podlega karze od 1-10 lat,, Szeroki zakres przedmiotowy tego przestępstwa . Przepis ten został zniesiony ustawą stosunku Państwa do Kościoła katolickiego.

Art. 195, „ kto wykorzystuje cudze wierzenia religijne, albo cudzą łatwowierności w sprawach wiary w prowadza w błąd irme osoby i powoduje zbiegowisko lub inne zakłócenie porządku publicznego , podlega karze od 5 m-cy, do 6 lat"

W kodeksie cywilnym prawodawca bierze w obroną osobę która dokonała niekorzystnego rozporządzenia majątkiem, na skutek własnej łatwowierności, stanu umysłowego a druga strona to nikczemnie wykorzystała. O ile taki zapis w treści prawa prywatnego jest uzasadniony o tyle art. 195, i opisany w nim sposób działania, lub podstawa orzecznictwa do stosowania wyroków sądowych jako narzędzia do walki politycznej. Wykorzystywanie cudzych wierzeń, łatwowierności w sprawach wiary wprowadzenie w błąd, nie domniemanie rzeczywistości, spowodowanie zbiegowiska, innego zakłócenia porządku publicznego, było by łatwo subsumować o przypadki pielgrzymek, procesji, przede wszystkim organizowane przez kościół katolicki.

2