94192

Upłynniający się skrzep wytwarza substancje pobudzające rozwój tkanki łącznej, przyspieszające jej wrastanie do skrzepu i gojenie się rany.

Powstanie skrzepu ma zatem poważne znaczenie w hamowaniu krwawienia

i leczeniu ran, ale może również prowadzić do zaczopowania naczyń krwionośnych

i w efekcie do poważnych zaburzeń w układzie krążenia, a nawet do śmierci.

Krew nie krzepnie w nieuszkodzonych naczyniach zdrowego organizmu, gdyż chroni ja gładka powierzchnia śródbłonków, ciągły ruch i obecność antytromboplastyny

i antytrombiny, substancji zapobiegających krzepnięciu.

Prawidłowa krew krzepnie poza naczyniami lub w ich wnętrzu, gdyż znajdujące się tam ciała obce uszkadzają ścianki naczyń.

Krew można pozbawić zdolności krzepnięcia poprzez odwłóknienie (pozbawienie tibrynogenu poprzez wysolenie lub wytrącenie z roztworu) lub odwapnienie (pozbawienie zjonizowanego wapnia, niezbędnego przy powstawaniu trombiny).

Krzepnięcie zachodzi wolniej:

>    w niższej temperaturze

>    w naczyniach o gładkiej powierzchni

>    w obecności MgS0₄ lub Na₂S0₄ zapobiegających agregacji i rozpadowi trombocytów

>    w obecności heparyny znajdującej się w ziamistościach granulocytów zasadochłonnych i komórkach tucznych tkanki łącznej (wątroba, płuca).

Przyspieszenie krzepnięcia następuje:

>    w wyższej temperaturze

>    w chropowatych naczyniach

>    po dodaniu do krwi świeżej surowicy, kawałka skrzepu lub wyciągu z tkanek

>    w organizmie pod wpływem hormonów, układu nerwowego, witamin (K), wapnia, żelatyny, wyciągów tkankowych i stężonych roztworów soli.

Krew nie krzepnie od razu w momencie jej wydostania się z naczynia, lecz po czasie zwanym czasem krzepnięcia. Proces ten przebiega w piedu etapach i zależy od występowania 13 czynników krzepnięcia.