97495

związane z naporem niemieckim i problemami z państwem węgierskim. Wszystko to skłaniało ich do traktowani Rosji jako elementu sprzyjającego ich dążeniom niepodległościowym. Ponadto konieczność utrzymywania dobrych kontaktów z Rosją wyznaczana była przez politykę gospodarczą. Rejon wschodnioeuropejski traktowano jako naturalny rynek zbytu. Wszystko to przyczyniało się do zajmowania odmiennych pozycji aniżeli Polacy.

Różnice w obszarze wizji dotyczących kształtu terytorialnego przyszłych państw nie ujawniały się zbyt wyraźnie, dopóki perspektywy osiągnięcia niepodległości były mgliste. W miarę rozwoju sytuacji i w miarę konkretyzacji idei państwowych występujące animozje przybierały na sile. Koniec 1918 roku i zbliżający się wraz z nim koniec wojny wyraźnie zarysował płaszczyznę sporów polsko-czeskich. Rozwój wypadków w Rosji, porażka Niemiec i rozpad Austro-Węgier postawiły na porządku dziennym sprawę reorganizacji całego regionu środkowoeuropejskiego.

Wykorzystując nadarzająca się sytuacje Czechosłowacja przejmowała dużą cześć dziedzictwa monarchii austro-węgierskiej, pragnęła ona przejąć dominującą pozycje w europie Środkowej i Wschodniej. Z kolei Polska zamierzała przejąć miejsce dawnej Rosji w jej stosunkach z Zachodem. W tym celu zamierzała Polska objąć znaczną cześć terenów, które należały do niej w okresie przedrozbiorowym bądź też były zamieszkane przez większość polską, jak w przypadku Śląska. Polskie plany odbudowy terytorialnej państwa obejmujące możliwie dużą część stanu z przed rozbiorów oceniane były przez stronę czeską jako niemożliwe do