97684

w prawie międzynarodowym: charakter wspólnotowy, gdyż ustanawiają te same prawa w całej Wspólnocie (bez względu na granice państwowe) i zostają wprowadzone w każdym z państw członkowskich; bezpośrednia moc wiążąca, co oznacza, że rozporządzenie nie wymaga specjalnej transformacji na normy wewnętrzne praw krajowych. Rozporządzenie określa zarówno skutek, jaki ma być osiągnięty, jak i wszelkie kroki prowadzące do jego realizacji. Rozporządzenia bezpośrednio nadają prawa oraz nakładają obowiązki na obywateli Unii, są wiążące dla państw członkowskich, ich instytucji rządowych oraz sądów, które muszą się im podporządkować. Rozporządzenie może być adresowane zarówno do państw, jak i do podmiotów prawa prywatnego. Istnieje obowiązek publikowania go w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, a w życie wchodzi jednocześnie we wszystkich krajach członkowskich. Drugim instrumentem wiążącym, stosowanym w ustawodawstwie Unii jest dyrektywa, która w Traktacie o EWWiS występuje jako zalecenie. Dyrektywa jest specyficznym źródłem prawa, skierowanym do wszystkich lub tylko niektórych państw członkowskich Unii. Zalecenia EWWiS mogą być również adresowane do przedsiębiorstw działających na obszarze Unii. Dyrektywa wyznacza cel, jaki ma być osiągnięty, natomiast wybór form i środków realizacji tego celu pozostawia samemu adresatowi. Dyrektywa określa nieprzekraczalny termin, w jakim za pomocą dowolnie wybranych środków ustawodawczych, wykonawczych lub administracyjnych ma być przełożona na wewnętrzny system prawny państwa-adresata. Z reguły dyrektywa nie może być więc bezpośrednio stosowana , chyba że nastąpiły błędy w procesie jej transformacji (np. upłynęło zbyt dużo czasu), lub jej postanowienia są bezwarunkowe. Dyrektywa to najłagodniejsza forma ingerencji w krajowe struktury prawne i gospodarcze, pozwalająca państwom członkowskim na realizację przepisów wspólnotowych przy jednoczesnym uwzględnieniu