98639

fermentacji. Mniej więcej w tym samym czasie zaczęto produkować wyroby garncarskie. Podział pracy i rozwój nowych rzemiosł wymagały powstania pewnych form wymiany. Możliwe, że handlem trudnili się wędrujący myśliwi ale są to tylko domysły. Jedną z głównych konsekwencji powstania rolnictwa było to, że ludność w coraz większym stopniu była w stanie sama się wyżywić. Jednak osiadły tryb życia i większa gęstość zaludnienia powodowały, że ludzie łatwiej ulegali epidemiom chorób zakaźnych. Przeciętna długość życia prawdopodobnie nie przekraczała 25 lat.

3. GOSPODARCZE PODSTAWY IMPERIÓW STAROŻYTNYCH

Imperia starożytne miały bardzo zhierarchizowaną społeczność. Ludność wiejska i niewykwalifikowani robotnicy (ok. 90 %) żyli w poddaństwie o ile nie całkowicie w niewolnictwie. Nie mieli żadnych praw w tym prawa własności. Ziemia należała do świątyń lub stanowiła własność bóstw, a zarządzali nią kapłani. Władzę umocniła klasa wojowników, na czele której stali królowie lub wodzowie. Stosunki własnościowe różniły się znacznie w zależności od obszaru lub epoki. WIV tysiącleciu nastąpiło przejście od epoki kamiennej do epoki brązu. Spowodowało to zmianę w produkcji narzędzi i broni, doprowadziło do wyodrębnienia się rzemieślników i kupców. W rolnictwie zaczęto stosować siłę pociągową zwierząt, co podniosło wydajność pracy. W dolinach rzek wytworzyły się ustroje państwowe o charakterze monarchii despotycznych, które zabezpieczały działanie gospodarki poprzez sprawne działanie systemów nawadniających. Inne stosowały tak zwane suche uprawy. Między tymi państwami powstawało mnóstwo konfliktów głównie o dostęp do morza ale także i z bardziej przyziemnych powodów takich jak np. umiłowanie do przepychu. Prowadzone były liczne wojny, które doprowadzały kolejno do upadków wielkich mocarstw. Zatem w znacznej części gospodarka starożytnych imperiów opierała się na łupach wojennych, daninach i podatkach, które zdobywcy wymuszali od podbitych ludów. Podbijana ludność często brana była w niewolę, co zaowocowało wzrostem gospodarczym w państwach "matkach". Na nowych żyznych terenach rolniczych utworzono wiele nowych miast, które za zadanie miały zaopatrywanie krajów macierzystych w potrzebne produkty. Były one także rynkiem zbytu dla towarów wytwarzanych w ojczyźnie. Znaczny wpływ na rozwój gospodarczy miał też handel (głównie morski). Pod względem organizacyjnym najlepsi w tym fachu okazali się Fenicjanie i praktycznie zmonopolizowali oni rynek. Byli niejako pośrednikami między państwami nie mającymi rozbudowanej floty a Egiptem.

4. GOSPODAROWANIE W STAROŻYTNYM RZYMIE

Rzymianie pierwotnie byli drobnymi posiadaczami ziemskimi i aż do czasów wielkich podbojów zajmowali się głównie rolnictwem. Jednak w trakcie wypraw coraz więcej uwagi zaczęli poświęcać administracji i wojsku. Opanowując morze rozwinęli bardzo handel a podbite tereny stały się niejako ich zapleczem gospodarczym. Imperium Rzymskie funkcjonowało więc na podstawie dobrze rozwiniętego handlu oraz efektywnego podziału pracy, dzięki czemu mogło więc zachować swój charakter miejski. Samo miasto Rzym w czasie rozkwitu liczyło ok. 1 min Mieszkańców. Wyżywienie takiego skupiska ludzi z własnych zasobów było wręcz niemożliwym, dlatego produkty żywnościowe sprowadzano z prowincji. Tak więc gospodarka rzymska opierała się na rolnictwie, handlu oraz ciągłej eksploatacji prowincji. Podbita