98783

zgadzam się...")

D Wymiar medialny

D Komunikacja medialna sprzyja rozrostowi dramaturgicznych cech komunikowania oraz konwencjonalnej tytualizacji (skostnienie, uschematyzowanie pewnych wzorów)

0 Dramatyzacja działań polityków - komunikowanie medialne jako instrument wywierania wrażenia (np. poseł Tomczak usuwający meteoryt z Papieża)

D Złożone i bogate komunikaty nie mogą pojawić się w mediach, dominują przekazy uwzorowane, obudowane sygnałami konwencji wskazującymi interpretacje (np. zniknęły z ramówek rozmowy filozoficzne, ograniczenie ilości filmów dokumentalnych, dominują w mediach komunikaty z sygnałem konwencji)

D Dwie sytuacje - ceremonialne sztampa (powszechna zgoda) lub sztucznie organizowana polaryzacja (bezpośrednie i pośrednie prezentacje rozbieżnych punktów widzenia)

D Skonwencjonalizowany przekaz oznacza często prezentację różnych idiomów komuni ka cyj nych

Zagadnienie „idiomów komunikacyjnych"

Idiomy komunikacyjne i odmienne tradycje symboliczne:

D idiom odwołujący się do idei „dialogu”, „porozumienia”, „pragmatyzmu” (oświeceniowa idea dialogu, rozumu i kompromisu)

□ idiom odwołujący się do idei „protestu”, „sprzeciwu”, „walki” (romantyczna idea afektu, protestu i bezkompromisowej walki)

Idiomy komunikacyjne a komunikacja guasi-międzykulturowa:

0 wyrażanie perspektyw światopoglądowych wyznaczonych „ideologicznie” (Karl Mannheim - „bytowo uwarunkowane” punkty widzenia)

D kiedyś: względnie trwałe doktryny (np. klasowe), dzisiaj: płynne zasoby interpretacji (kulturowo określone repertuary kategorii, symboli i argumentacji mobilizowane w określonych warunkach) - politycy są w stanie wywołać u nas poczucie spójności przekazu, używając argumentów z różnych zasobów (np. proeuropejskicli, socjalnych itp.)

D dyskursy polaryzujące - sposoby polemicznie wyostrzonego, często nieprzejednanego formułowania stanowisk w spornych kwestiach