98845

3.) Stabilizacja, głównie w reżimach autorytarnych i totalitarnych, oraz dobrobyt, maksymalne zadowolenie i satysfakcja (Norwegia, Luksemburg).

Modele gospodarki kapitalistycznej:

Kapitalizm amerykański - wzorcowy, najsprawniejszy. Największy rozdźwięk pomiędzy polityką a gospodarką. Rząd ma za zadanie chronić instytucje a gospodarka rozwija się zgodnie w ramach prawa. Dopuszcza interwencjonizm w momencie kryzysu. W sytuacji normalnej dominuje skrajny indywidualizm, myślenie o sukcesie jednostkowym. Eliminuje jednostki najsłabsze, darwinizm w drodze kariery. Kariera polityczna nie oznacza zwiększenia kapitału, rządzą ludzie już majętni. Wartości purytańskie i protestanckie.

Kapitalizm europejski - społeczny model gospodarki iynkowej. Rząd aktywnie wpływa na rynek, wysoka stopa redystrybucji dochodu narodowego, wysokie podatki mające niwelować dysproporcje. Ma korzenie w wartościach chrześcijańskich, jałmużna i pomoc ubogim. Istnieją programy rządowe, antydumpingowe, solidaryzm społeczny. Skrajną formą jest kapitalizm nordycki, gdzie zawsze jesteśmy objęci opieką państwa - duża rola związków zawodowych. Do lat 80’ członek partii socjaldemokratycznej musiał być członkiem związków zawodowych, do lat 90* rządziła predominująco z małymi przerwami. Taki system uczy lenistwa i jest mało innowacyjny, narzuca jednakowość społeczną.

Kapitalizm azjatycki - np. Japonia, silne związki rządu i sfeiy biznesowej, często pozaformalne, kultura dużych firm rządzących rynkiem, kolektywizm nad indywidualizmem. W systemie awansu decyduje wiek i doświadczenie, ukierunkowanie jednostki, współodpowiedzialność np. za firmę, brak mobilności i zmiany miejsca pracy.