99148

Rozdrobnieniu Franków położył kres Chlodwig. Rozprawił się on kolejno ze wszystkimi sąsiadami, podporządkowując icli sobie. Po rozszerzeniu swoicli terenów Chlodwig ośmielił się wystąpić przeciwko Alamanom, zagrażającym bezpieczeństwu Franków. Po dramatycznej walce Frankowie zwyciężyli. Sukcesy Chlodwiga doprowadziły do zawarcia sojuszu z kościołem katolickim. W 496r. w Paryżu Chlodwig przyjął chrzest w obrządku katolickim. Katolicyzm stworzył okazję do porozumienia króla Franków z cesarzem rezydującym w Konstantynopolu. Ciche poparcie tego ostatniego dało odwagę Clilodwigowi do zaatakowania Burgundów. Parę lat później Clilodwig przekroczył Loarę i w bitwie stoczonej w pobliżu Poitcrs (507r.) rozgromił Wizygotów. Zwycięstwo dało mu we władanie prawie całą Galię, poza wybrzeżem Morza Śródziemnego. Zajęte przez Clrlodwiga obszary uległy kolonizacji fiankijskiej. Państwo stworzone przez Chlodwiga wyrosło na gruncie istniejącej wśród Franków demokracji wojennej. Tak więc decydujący wpływ posiadał wiec, w którym brali udział wszyscy zdolni do noszenia broni wspólplemieńcy. Wiec miał również charakter przeglądu wojskowego i odbywał się w marcu każdego roku. Stąd jego nazwa Pola Marcowego. Wojownicy decydowali o wojnie i pokoju, o podziale łupu i wyborzewodza, czyli króla. Elekcji dokonywano przez podniesienie kandydata na tarczy. Clilodwig starał się ograniczyć uprawnienia wiecu starając się sprowadzić ją jedynie do przeglądu wojskowego. Jednocześnie elekcja zacieśniła się jedynie do członków rodu Chlodwiga - Merowingów. Wczesnofeudalna monarcliia Clilodwrga odbiegała znacziue od wzorców antycznych, była typowym państwem patrymonialnym Jej władca tytuowal sie królem Franków, a ziemie swego królestwa traktował jak osobistą własność. Dzielił je w'edlug wiasnego uznania między swoich synów oraz osób, które chciał wyróżnić. Wszystkie dochody państwowe były traktowane przez wiadcę jak osobista własność. Za czasów Chlodwiga zsotalo spisane prawo zwyczajowe Franków Salickich i dzięki temu dobrze znany jest nam ustrój społeczny tego ludu. Prawo to zawiera wiele przeżytków' ustroju rodowego, takich jak współodpowiedzialność sądowa członków' rodu, system dziedziczenia, itp. Organizacja rodowa była w stanie rozkładu, a zastępowała ją organizacja sąsiedzka wsi, która regulowała status między sąsiadami, przyjmowała bądź odrzucała now^ro przybyłych, określała korzystanie ze wspólnych pastwisk. Poszczególne gospodarstwa wraz z polami stanowiły własność indywidualną i były dziedziczne tylko w linii męskiej. Jeżeli brak było męskiego dziedzica gospodarstwa przechodziło w ręce wspólnoty sąsiedzkiej. Dopiero edykt króla Cliilperyka pozwalał na dziedziczenie przez kobiety. Dużą rolę odgrywał królewski dwór, na czele którego stal dostojnik noszący tytuł major doma. Stopniowo rola major doma rosła, gdyż następcy Clrlodwiga pogrążeni w ciągłych waśniach często ginęli za miodu. Rozpoczął się proces podziału dopiero co powstałego państwa na bardziej niezależne dzielnice. Potęga państwa Merowingów przetrwała do końca panowania Clilotara I (56 lr.) Po jego śmierci królestw'o podzielrli między siebie jego czterej synowie. Ponownego zjednoczenia dokonał dopiero majordom Pepin Krótki, obejmując tron w 751 r. Jego syn Karol Miot wywalczył sobie pozycję w zwycięskich walkach z Fryzami i Alemanami oraz usunął innych pretendentów' do tronu. Karol Młot w 732r. stoczył zwycięską w'alkę z Arabami pod Poitiers, zatrzymując inwazję arabską na kontynencie.