99441

2

Najszybciej temperatura będzie wzrastać w regionach polarnych. Konsekwencją tego będzie topnienie lądolodów i lodów morskich, zmniejszanie gęstości wód oceanicznych, zmiana cyrkulacji w oceanach i wzrost ich poziomu. Przewiduje się, iż będzie następował wzrost poziomu oceanów o 6 cm w ciągu dziesięciolecia i o ok. 65 cm do końca tego wieka Niepokojące jest tempo zachodzących zmian klimatycznych. Zmiany zachodzące powoli umożliwiają środowisku przyrodniczemu adaptację, natomiast zmiany gwałtowne mogą tę adaptację utrudnić lub wręcz uniemożliwić. Przykładem są coraz częściej występujące anomalie pogodowe, takie jak powódź w Polsce i Czechach w 1997 r., czy wiosenne burze śnieżne na równinach amerykańskich.

W 1996 r. Międzynarodowy Zespół do spraw Zmian Klimatu opublikował swój drugi raport. Potwierdzał on wnioski pierwszego raportu odnośnie zagrożeń, jakie niesie ze sobą ocieplenie klimata Ponadto stwierdzał, iż :

1.    oddziaływanie cząsteczek gazów cieplarnianych w atmosferze na bilans energetyczny Ziemi jest silniejsze niż poprzednio oceniano,

2.    około 70% obserwowanego wzrostu dwutlenku węgla jest wynikiem emisji tego gazu w ostatnich 50-ciu latach,

3.    utrzymanie koncentracji gazów cieplarnianych w atmosferze na poziomie 350 -750 cząstek na milion cząstek powietrza jest możliwe jedynie w przypadku znacznej redukcji emisji w stosunku do 1990 r.,

4.    stabilizacja koncentracji dwutlenku węgla wymaga redukcji jego emisji o 60% , metanu o 10% i podtlenku azotu o 50%.

Zdecydowanymi przeciwnikami teorii ocieplenia i zaleceń raportów Zespołu są: lobby energetyczne wielu krajów, eksporterzy surowców i lobby militamo - przemysłowe, dla których dostosowanie się do zaleceń raportów oznacza znaczny spadek zysków. Rośnie natomiast poparcie sektorów gospodarczych państw wysoko rozwiniętych dla działań zapobiegających zmianom klimatu. Chodzi tutaj przede wszystkim o sektor nowoczesnych technologii oraz ubezpieczeń i reasekuracji, który dotkliwie odczuwa skutki kolejnych klęsk żywiołowych.

RAMOWA KONWENCJA ONZ W SPRAWIE ZMIAN KLIMATU

Problem zmian klimatu był dyskutowany na licznych konferencjach międzynarodowych, takich jak szczyt 24 państw w Hadze w 1988 r., Światowa Konferencja w Toronto w 1988 r. czy II Światowa Konferencja Klimatyczna w 1991 r. Natomiast w grudniu 1990 r. 45 sesja Zgromadzenia Ogólnego ONZ przyjęła rezolucję nr 212 pt. „Ochrona klimatu globalnego dla obecnych i przyszłych pokoleń ludzkości". Wskutek przyjęcia tej rezolucji, rozpoczęły się negocjacje nad prawnie wiążącym instrumentem międzynarodowym mającym na celu ochronę klimatu globalnego. Powołano Międzynarodowy Komitet Negocjacyjny, który przygotował „Ramową konwencję ONZ w sprawie zmian klimatu". Konwencja została przedstawiona do podpisu podczas Konferencji ONZ „Środowisko i Rozwój" w Rio de Janeiro w 1992 r. Przystąpiło do niej 150 państw, w tym Polska. Konwencja weszła w życie w marcu 1994 r. po ratyfikowaniu jej przez 50 krajów . Polska uczyniła to w lipcu 1994 r. Celem Konwencji jest „zachowanie stabilizacji koncentracji gazów cieplarnianych w atmosferze na takim poziomie, który zapobiegałby niebezpiecznemu oddziaływaniu człowieka na system klimatyczny. Zgodnie z Konwencją kraje rozwinięte i kraje Europy Środkowej oraz Wschodniej miały ustabilizować emisję gazów cieplarnianych do 2000 r. na poziomie z roku 1990. Dla Polski rokiem bazowym był w tym przypadku rok 1988. Kraje rozwinięte zostały ponadto zobowiązane do udzielania pomocy finansowej krajom rozwijającym się w celu utrzymania przez nie emisji gazów na wymaganym poziomie. Tym samym uznana została historyczna odpowiedzialność krajów wyżej rozwiniętych za nagromadzenie się gazów cieplarnianych w atmosferze.