99488

Rewolucje w Europie 1815 - 1852 - ich międzynarodowy kontekst i znaczenie.

Hiszpania 1 I 1820 powstanie wywołane przez Rafaela Riego w celu związania sił mających interweniować w Ameryce Południowej, jak również liberalizacji reżimu Ferdynanda VII. Umożliwiła sukces powstańcom amerykańskim, choć sama Hiszpania zapłaciła za nią sprowadzoną przez króla interwencją Francji w imieniu ŚP, brutalną pacyfikacją kraju i utrwaleniem despotycznego systemu władzy (1822-1834)

Na wieść o rewolucji w Hiszpanii w VII 1820 wybuchło kierowane przez karbonariuszy powstanie w Neapolu, później (1821) także w Piemoncie. Mimo niepokoju wywołanego rewolucyjną sytuacją państwa ŚP (zwłaszcza Rosja) początkowo nie godziły się na interwencję. Austria uzyskała tą zgodę dopiero na konferencji w Opawie, po czym szybko stłumiła rewolucję w obu państwach włoskich.

Rewolucja we Francji (27 VII 1830) złamała zasadę legitymizmu, co więcej wykazała niekonsekwencję państw ŚP, które wobec oporu Anglii i wywołanej wpływem francuskim rewolucji w Belgii(25 VIII), król. Polskim, Państwie Kościelnym i Toskanii nie zdecydowały się na interwencję. Wokół sprawy belgijskiej zawiązał się tz. I ententy cordiale pomiędzy WB, a Francją zdecydowanie przeciwstawiających się interwencji rosyjsko prusko austriackiej. Uniemożliwiło ją także powstanie polskie, i zaangażowanie Austrii we Włoszech, a nawet niepokoje w samych Niemczech. Państwa ŚP uzgodniły wspólne stanowisko na zwołanej specjalnie konferencji w Londynie, natomiast sojusz bryt- franc. przetrwał do 1839.

Wybuch Wiosny Ludów we Francji 22-24 II 1848 przyniósł kolejną transformacje ustrojową Francji i ponownie odbił się szerokim echem w Europie. Najpierw we Wiedniu gdzie cesarz musiał odwołać Mettemicha i zgodzić się na liberalizujące reformy, a w końcu musiał sam ustąpić, doszło do wybuchu powstania węgierskiego w sierpniu tegoż roku trwającego aż do 13 VIII 1849 i stłumionego jedynie dzięki interwencji rosyjskiej. Jednocześnie doszło do zwołania zjazdu słowiańskiego w Pradze, będącego manifestacją mnogości sił odśrodkowych w cesarstwie, jak również zamieszek i lokalnych walk na terenie całego państwa łącznie ze stolicą.

Także we Włoszech rewolucja wywołała powstanie pod hasłem Italia fara da Se, wojny Karola Alberta (Sardynia), wraz z Toskanią przeciwko Austrii zakończonej klęską pod Custozzą(27 VII), powstania w Wenecji, Parmie, i Modenie, walk w Państwie Kościelnym i Neapolu. Wznowiona 2 III wojna Piemontu z Austrią zakończyła się (23 III 1849) klęską pod Nowarą i abdykacją Karola Alberta.

Do walk doszło również w Niemczech, ogarniając wszystkie państewka rzeszy, gdzie spanikowani władcy szybko godzili się na liczne ustępstwa, po ochłonięciu jednak przystępowali do pacyfikacji, w której czołową rolę odgrywały Prusy zbrojnie wkraczające do sąsiednich państw. Z wdanie Parlamentu Frankfurckiego było przejawem oddolnej działalności społeczeństwa niemieckiego, zablokowanej przez opór króla Pruskiego.

Jak Paryż kichnie cala Europa dostaje kataru Metternich.

Wiosna Ludów i późniejszy wybór Ludwika Napoleona na prezydenta i jego zamach stanu z 1851 r. miały duży wpływ na politykę francuską dążącą teraz do odbudowy dawnej potęgi i osiągnięcia tej roli jaką pełniła Napoleońska Francja.

Z kolei Rosja po swojej interwencji na Węgrzech szczerze liczyła na przychylność Austrii w kwestii wschodniej, na czym się mocno zawiodła w czasie wojny krymskiej.