3784503778

ZAŁĄCZNIK 2 Strona 15 z 42

Poszukując innych rozwiązań i substancji przeciwbakteryjnych postanowiłam immobilizować na białkowanej powierzchni protez naczyniowych syntetyczne antybiotyki fluorochinolonowe. Ta grupa antybiotyków była mi bliska, ich właściwości od strony analitycznej dobrze poznałam w czasie realizacji pracy doktorskiej. Do immobilizacji wybrałam sparfloksacynę (analizowaną wcześniej w preparacie i materiale biologicznym) i tosufloksacynę (nowy lek) ze względu na obecność w ich cząsteczce grupy aminowej oraz ze względu na ich szerokie spektrum działania przeciwbakteryjnego wobec bakterii Gram-dodatnich i Gram-ujemnych. Przedwbakteryjne właściwości powierzchni protezy otrzymałam przez naprzemienną aktywację glutaraldehydem i dietylenotriaminą, a następnie przez połączenie ze sparfloksacyną lub tosufloksacyną w środowisku rozpuszczalnika organicznego tworząc stosunkowo trwałą zasadę Schiff a, w kolejnym etapie zredukowaną wodorem „in statu nascendi”. Przez wprowadzenie łączników: glutaraldehydowego i aminowego, antybiotyk został znacznie odsunięty od powierzchni protezy, co rzutuje na potencjalne zwiększenie jego możliwości penetrujących i ochronnych przed kolonizacją bakterii. Do kontroli procesu immobilizacji zastosowałam metodę HPLC. Na potrzeby tego zadania opracowałam nowe procedury analityczne umożliwiające monitorowanie sparfloksacyny i tosufloksacyny w roztworach przed- i po-immobilizacyjnych z zastosowaniem jednocześnie detekcji UV i fluorescencyjnej. Wprowadzenie detekcji fluorescencyjnej zwiększyło selektywność oznaczenia w połączeniu z wysoką czułością w porównaniu do metod opracowanych wcześniej, które opierały się jedynie na detekcji UV. Walidacja opracowanych przeze mnie metod udowodniła, że analityczne metodologie są selektywne (rozdzielenie analizowanych substancji od ich produktów rozkładu w testach degradacji), dokładne (brak istotnych różnic między średnim odzyskiem, a wartością 100%), precyzyjne (średnie wartości RSD dla trzech poziomów stężeń w granicach kryteriów akceptacji), liniowe (test Mandela: lepsze dopasowanie funkcji kalibracji I-go rzędu do wyników oznaczenia), czułe, charakteryzują się stosunkowo niskim limitem oznaczalności i służą celowi do którego zostały opracowane. Głównym celem była ocena wiązania sparfloksacyny i tosufloksacyny z matrycą, które zależało od stężeń leków w roztworach użytych do immobilizacji. Ze wzrostem początkowego stężenia, wiązanie antybiotyków z nośnikiem rosło, ale wydajność immobilizacji malała. Stężenie w zakresie 2 - 1 mg/ml wybrałam jako optymalne do immobilizacji obydwu leków biorąc pod uwagę wydajność tego procesu (ok. 50%) i satysfakcjonującą aktywność przedwbakteryjną w ten sposób otrzymanego biomateriału implantacyjnego. Aktywność przeci wbakteryjną zmodyfikowanego