5125071213

miano ojca fotografii należy się właśnie jemu. To jednak rozwiązanie Daguerra niechronione żadnymi patentami szybko rozpowszechniło się na całym świecie. Już w 1940 r. powstały pierwsze studia fotografujące tą metodą (Paryż, Nowy Jork). Kamerę, którą zarejestrowano pierwszy obraz Niepce'a, można zaś uznać za pierwszą kamerę fotograficzną.

Prace nad udoskonaleniem procesu chemicznego trwały nieustannie.

Zmierzano do wyeliminowania uciążliwego procesu mokrego, zwiększenia światłoczułości (skrócenia czasu naświetlania), eliminacji nieporęcznych płyt.

W 1851 r. Frederick Archer i Gustave Le Grey zaprezentowali proces kolodionowy, w którym materiałem światłoczułym były szklane płyty pokryte mieszaniną spirytusu i eteru. Kolejny znaczący krok w fotografii uczynił w 1871 r. angielski wynalazca Richard Leach Maddox, który wynalazł emulsję bromożelatynową, co dało początek stosowaniu suchych materiałów światłoczułych. Następne istotne osiągnięcie było autorstwa George'a Eastmana, który w 1884 r. zastosował celuloid jako podłoże dla warstw światłoczułych. Zastąpienie szklanej płyty lekkim filmem zwojowym umożliwiło konstruowanie aparatów i kamer fotograficznych o niewielkich gabarytach oraz pozwoliło na zautomatyzowanie wielu operacji. Nowa dziedzina techniki rozwijała się coraz szybciej. Pomysłodawcą terminu „fotografia" był John Frederick Herschel (1839 r.), który zaproponował także określenia będące do dzisiaj w użyciu: „negatyw" i „pozytyw".

Rys historyczny

Laussedat, Pulfrich i autografy

Za ojca fotogrametrii uważa się oficera Korpusu Inżynieryjnego armii francuskiej - Aime Laussedata. Jegc głównym celem było przyspieszenie i uproszczenie prac topograficznych. Pierwsze próby Laussedata zwiąż były z wykorzystaniem odręcznego rysunku perspektywicznego, podobnie jak czynił to ponad sto lat wcze Capeller. W 1849 r. Laussedat wykonał za pomocą camery lucida rysunki perspektywiczne elewacji Pałacu Inwalidów w Paryżu, a w niedługim czasie mapę fortu Vincennes. W kamerze zastosował ulepszony przez pryzmat Wollastona, sama metoda pomiaru była podobna do znanej z prac topograficznych metody stolikt Różnica sprowadzała się do tego, że kartowanie wykonywano w pracowni, a nie w terenie. Następnym jeg krokiem było wykorzystanie przy produkcji mapy zdjęć fotograficznych (metodę pomiaru nazwano „metrofotog rafia").