9346692784

wzorów kart audytów, a także algorytmu oceny opłacalności przedsięwzięcia termomoderniza-cyjnego.

6.    Rozporządzenie ministra właściwego ds. budownictwa w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego powinno zawierać wytyczne do wykonania projektu dla modernizowanych budynków.

7.    Zapisy dotyczące realizacji strategii głębokiej termomodernizacji budynków w Polsce powinny znaleźć się w dokumencie Polityka Energetyczna Polski do 2050 roku, a także w Narodowym Planie Rozwoju Gospodarki Niskoemisyjnej.

8.    Rząd powinien uruchomić program modernizacji budynków rządowych i samorządowych do poziomu wzorcowego (najlepiej do standardu tzw. budynków pasywnych).

9.    Do roku 2020 wszystkie budynki rządowe powinny być poddane termomodernizacji, i to, jeśli istnieją takie możliwości techniczne, to do poziomu budynku zeroenergetycznego. Wnioski i propozycje rozwiązań technicznych wynikające z tego procesu powinny być szeroko promowane w mediach. Środki na ten cel powinny być przeznaczone z opłaty zastępczej z systemu białych certyfikatów, które wpływają do NFOŚiGW.

10.    Ministerstwo Gospodarki i NFOŚIGW powinny ogłosić konkursy na kampanie informacyjne poświęcone głębokiej termomodenizacji.

Rekomendacje społeczne tj. dotyczące przeciwdziałania ubóstwu i poprawy standardu życia najuboższych poprzez termomodernizację budynków

1. Wysiłki zmierzające do przeciwdziałania ubóstwu energetycznemu powinny zostać zintegrowane z programami termomodernizacji, lokalnymi programami zmniejszania emisji zanieczyszczeń, czy instrumentami w rodzaju białych certyfikatów. Łączenie programów powinno wiązać się ze zwiększeniem intensywności wsparcia, a osoby korzystające z takich inicjatyw powinny uzyskać wsparcie nie tylko z funduszy ochrony środowiska, ale również z funduszy społecznych. W ten sposób można wykorzystać efekt synergii pomiędzy efektami społecznymi i środowiskowymi.

2.    Rekomenduje się realizację programów pilotażowych, które z jednej strony pokazywałyby rozwiązania problemu ubóstwa energetycznego, a z drugiej strony prowadziłyby do wypracowania skutecznych rozwiązań organizacyjnych, finansowych, prawnych etc.

3.    Zaleca się utworzenie zespołu, odpowiedzialnego za wypracowanie odpowiedniej definicji, prowadzącej do określenia skali problemu ubóstwa energetycznego, koniecznych środków, oraz propozycji rozwiązań organizacyjnych, prawnych i finansowych. W sprawie walki z ubóstwem energetycznym konieczne jest porozumienie kilku resortów, ale także np. przedsiębiorstw energetycznych, które przy odpowiednich zapisach prawnych (podobnych jak w Wielkiej Brytanii) mogłyby aktywnie uczestniczyć w rozwiązywaniu problemów, na przykład poprzez realizację inwestycji w ramach systemu białych certyfikatów.

4.    Programy wsparcia, których celem jest walka z ubóstwem powinny być oparte na mechanizmach finansowania dostosowanych do warunków rynku. Oznacza to tworzenie formuł mieszanych (hybrydowych) łączących elementy zwrotne i dotacyjne. W tym zakresie wydaje się właściwe dalsze rozwijanie i dostosowywanie sprawdzonych w Polsce sposobów wsparcia takich jak: preferencyjne kredyty lub kredyty połączone z dotacją dla osób indywidualnych, na przykład program dofinansowania instalacji kolektorów słonecznych (NFOŚiGW), program finansowania efektywności energetycznej w małych i średnich przedsiębiorstwach, Pol-SEFF (Europejskiej Banku Odbudowy i Rozwoju), czy (zmodyfikowany) Fundusz Termomodernizacji i Remontów (BGK).