WPROWADZENIE DO PSYCHOLOGII - „Psychologia Rozwojowa w zarysie Od niemowlęctwa do dorosłości" -Ann Birch, Tony Malim
3. Rozwój poznawczy
1. Przedstawić teorię rozwoju poznawczego Piageta.
2. Ocenić teorię Piageta w świetle późniejszych badań.
3. Wyjaśnić edukacyjne konsekwencje teorii Piageta.
4. Przedstawić teorię rozwoju poznawczego Brunera i wyjaśnić niektóre jej konsekwencje edukacyjne.
5. Pokazać wartość podejścia opartego na przetwarzaniu informacji dla wyjaśnienia rozwoju poznawczego.
6. Krytycznie ocenić teorie nabywania języka.
Termin „poznawczy" (kognitywny, ang. cognitive), wywodzący się od łacińskiego cognosco (wiedzieć), odnosi się do tych wszystkich psychicznych form aktywności, które związane są z nabywaniem, przetwarzaniem, organizowaniem i używaniem wiedzy - innymi słowy, do tych wszystkich sprawności, które wiążą się z myśleniem i wiedzą. Najszerzej badane były poznawcze procesy spostrzegania i pamięci. Zdolności poznawcze obejmują też inteligencję, poziom myślenia, a nawet, do pewnego stopnia, twórczość i stosunki interpersonalne. Ponieważ język jest środkiem, za pomocą którego zachodzi myślenie i ponieważ inteligentne i twórcze zachowanie wyraża się w języku, również używanie go jest traktowane jako aktywność poznawcza.
Dwa główne pytania zdominowały badania nad rozwojem poznawczym:
1. Jakie zmiany w funkcjonowaniu poznawczym pojawiają się wraz z wiekiem u dzieci?
2. Jakie czynniki odpowiadają za te zmiany?
Najszerzej znana i mająca największy wpływ na podejścia do tych pytań jest teoria sformułowana przez szwajcarskiego psychologa o wykształceniu biologicznym Jeana Piageta. Teoria Piageta dotyczy głównie myślenia logicznego, rozumowania i rozwiązywania problemów i pośrednio jedynie zajmuje się procesami takimi, jak pamięć i spostrzeganie.
Zanim zajmiemy się teoriami rozwoju poznawczego przedstawimy dwa główne problemy lub kontrowersje, które pozostają w istotnym związku z badaniami nad rozwojem dziecka, a zwłaszcza z badaniami nad jego rozwojem poznawczym.
1