1841899807

58 JERZY PARZYŃSKI

stany normatywne i judykaturę, bądź też wyprzedzają je, torując drogę do nowych rozwiązań de lege ferenda. ⁿ)

Wreszcie całą ogromną dziedziną, której należałoby baczniej się przyjrzeć dla wyciągnięcia wniosków w kwestiach nas tu interesujących jest bieżąca praktyka i doświadczenia z codziennej warsztatowej pracy sędziego, adwokata, prokuratora oraz dziennikarza-pubiicysty społeczno-prawnego czy sprawozdawcy sądowego uzyskane na polu wzajemnych kontaktów zawodowych. Kontakty te, doraźna codzienna współpraca nasuwa wiele myśli i propozycji uogólniających, a konstruktywnych, mogących „naoliwić” tryby tej współpracy, uczynić ją doskonalszą, sprawniej i skuteczniej wypełniającą te społeczne a wspólne na pewnym odcinku zadania, jakie nałożone są w naszym ustroju na wymiar sprawiedliwości i prasę. Takie właśnie materiały z warsztatowych doświadczeń praktycznych stać się powinny również cennym przedmiotem badań i wysokiej wartości źródłem inspiracji, zarówno dla doktryny i orzecznictwa, jak i nawet dla przyszłych koncepcji normatywnych. W zakresie zaś nas interesującym — źródłem inspiracji na polu praktycznego dopracowywania się właściwej metodyki współpracy prasy z organami wymiaru sprawiedliwości.

Rzut oka na scharakteryzowane wyżej płaszczyzny, na jakich opierają się teoretyczne i praktyczne kontakty wspólnego działania prasy i aparatu wymierzania sprawiedliwości doprowadzić nas może z kolei do następnego pytania: co pragniemy w obecnej fazie osiągnąć dla przekształcenia w rzeczywistość owego postulatu metodyki współpracy prasy i wymiaru sprawiedliwości?

Odpowiedź byłaby tu raczej krótka: zamierzamy uczynić krok realiza-torski w dziedzinie uporządkowania i wyjaśnienia form wzajemnej kooperacji działania drogą analizy i interpretacji podstaw prawno-normatyw-nych, wskazówek wynikających z judykatury, z autorytetu stanowisk doktrynalnych, jak również z praktycznych zawodowych doświadczeń prawników oraz dziennikarzy. Zamierzeniem naszym nie jest obmyślanie i narzucanie jakichś gotowych recept i schematów, mających rozwiązywać i „załatwiać” w jakiś sposób pryncypialny wszelkich kwestii, odnoszących się do współpracy i współdziałania aparatu wymierzenia sprawiedliwości z redakcjami prasowymi i dziennikarzami. Zadanie swoje widzimy natomiast, jako zrekapitulowanie dotychczasowego stanu wiedzy i praktyki w poszczególnych płaszczyznach i zagadnieniach, dotyczących wspólnie prasy i wymiaru sprawiedliwości, zebranie pewnych materiałów badawczych do rozważań i dyskusji, dokonanie dalszych postępów w sferze doktrynalnych interpretacji oraz przeprowadzenie analizy obuslnon-nych sugestii i dezyderatów wypływających od strony prasy jak również od strony wymiana sprawiedliwości.

Jeśli stąd nasze opracowania pewnych monograficznych problemów, dotyczących sfer wspólnie interesujących prasę i wymiar sprawiedliwości oraz ich wzajemnej współpracy, przerodzą się w zbiór zasad postępowania przy tym obopólnym wzajemnym współdziałaniu — będzie to efekt wtórny naszych zamierzeń, na którego pełne osiągnięcie nawet przy naj-

") Por. odnośnik 1).