1841899812

PRASA I WYMIAR SPRAWIEDLIWOŚCI 63

III.    Prawo przebywania na rozprawach zamkniętych — 3 opinie (A —0, B — 0, C — 3).

IV.    Dziennikarze-sprawozdawcy posiadać powinni pewien immunitet zawodowy (bez zaproponowania konkretów) — 2 opinie (A — 0, B — 2, C — 0).

V.    Raczej powinni dziennikarze posiadać jakieś specjalne uprawnienia

1    przywileje (bez podania konkretów) — 2 opinie (A — 1, B — 1, C — 0).

VI.    Prawo do ochrony tajemnicy zawodowej — 3 opinie (A — 2, B — 0, C — 1).

VII.    Możliwość uzyskiwania informacji z akt sądowych, sekretariatów, od stron itp. — 19 opinii (A — 6, B — 10, C — 3).

VIII.    Prawo wstępu na salę, nawet gdy są wymagane karty wstępu —

2    opinie (A — 1, B — 1. C — 0).

IX.    Dziennikarze nie powinni posiadać tu żadnych specjalnych uprawnień czy przywilejów — 13 opinii (A — 1, B — 6, C — 6).

Przestudiowanie powyższych opinii — przytoczonych tu w konspektach treści — doprowadzić musi do wniosku, że autorzy wypowiedzi, tak z grupy A, B, jak i C, zachowali dużą ostrożność, jeśli chodzi o przyznanie dziennikarzom-sprawozdawcom sądowym jakichś szczególnych przywilejów lub uprawnień. Właściwie propozycje tych przywilejów wysunięte zostały — w umiarkowanej formie i w szczupłym zakresie — tylko przez autorów pierwszych trzech typów wypowiedzi (I, II, II), a i to w nielicznej ogólnie sumie głosów. Wypowiedzi typów IV i V nie operują dostatecznymi konkretami, dlatego trudno brać je tu pod uwagę. Typ VI wysuwa postulat uprawnień dziennikarzy do tajemnicy zawodowej odnośnie do źródeł informacji i osób informatorów; niewątpliwie jest to nawiązanie tu do stanowiska doktrynalnego, wyrażonego w tej materii przez prof. dr Jerzego Sawickiego. ^,:J).

Typ VII i VIII wypowiedzi w zasadzie akceptuje stosowane obecnie stany w praktyce, dlatego nie można tu mówić o propozycjach jakichś nowych przywilejów. Grupę głosów, opowiadających się zaś za tym, aby dziennikarze nie mieli w swej pracy sprawozdawczo-sądowej żadnych specjalnych przywilejów (typ IX — 13 wypowiedzi, w tym 6 ze środowiska dziennikarskiego) uznać należy w tych okolicznościach za dość liczną.

Równocześnie nadmienić tu trzeba, że dwie wypowiedzi (z grupy B) w komentarzu swym zwracają uwagę na fakt, że pewne sui generis przywileje zostały dziennikarzom przyznane praktycznie w związku z doktryną i judykaturą, narosłą wokół art. art. 255 i 256 kodeksu karnego, problematyki krytyki i zniesławień, i te właśnie tylko przywileje powinny być podtrzymane na przyszłość.

Czy dziennikarze powinni na salach sądowych stosować nowoczesne środki techniczne masowej informacji (nagrania magnetofonowe — M, film — F, transmisje radiowe — R, transmisje telewizyjne — Tv) — oto następna przykładowo kwestia, którą przedstawiliśmy pod rozwagę naszym opiniodawcom.

^,3) Jerzy Sawicki: Tajemnica zawodowa lekarza i dziennikarza w prawie karnym, Warszawa 1960.