1841899810

PRASA I WYMIAR SPRAWIEDLIWOŚCI 61

czy stopień poinformowania opinii publicznej przez prasę o problematyce wymiaru sprawiedliwości może być uznany za wystarczający, czy prasa codzienna spełnia należycie rolę informowania społeczeństwa o sprawach, związanych z wymierzaniem sprawiedliwości.

Na ten temat wypowiedziało się łącznie 44 opiniodawców. Ze zbiorczej analizy treści ich wypowiedzi wynika, że w związku z powyższymi zapytaniami :

W grupie A ocenę ogólnie negatywną wypowiada 5 głosów, częściowo negatywną — 1, ogólnie pozytywną — 2.

W grupie B ocenę ogólnie negatywną wypowiada 20 głosów, pozytywną — 0, częściowo pozytywną (z zastrzeżeniami) — 3.

W grupie C ocenę ogólnie negatywną wypowiada — 9 głosów, częściowo negatywną — 1, ogólnie pozytywną — 0, częściowo pozytywną (z zastrzeżeniami) — 3.

Autorzy wypowiedzi, uzasadniając swe oceny negatywne obwiniali prasę przede wszystkim o:

I.    błędny dobór tematyki, jednostronność tematyczną — 17 opinii (A — 2, B — 11, C — 4).

II.    płytkie traktowanie problemów, brak wszechstronności analizowania, brak wniosków — 10 opinii (A — 1, B — 5, C — 4).

III.    akcyjność publicystyki i informacji, przesadną kampanijność — 8 opinii (A — 1, B — 6, C — 1).

IV.    błędy rzeczowe, faktologiczne i prawne w publikacjach — 7 opinii (A — 1, B — 3, C — 3).

V.    przesadny nacisk na sensacyjność — 7 opinii (A — 0, B — 7, C — 0).

VI.    słabe przygotowanie fachowo-dziennikarskie — 7 opinii (A — 0, B — 6, C — 1).

Przy analizowaniu treści powyższych wypowiedzi zwraca uwagę fakt, że opiniodawcy z grupy B (pracownicy wymiaru sprawiedliwości) zarzucają prasie przede wszystkim błędny dobór tematyki i akcyjność publikacji. Opiniodawcy z grupy B — i tylko oni — wskazują na „polowanie na sensację”, jako słabą stronę publikacji prasowych; również głosy tej grupy najdobitniej akcentują niedostateczne przygotowanie fachowe dziennikarzy do pełnienia funkcji sprawozdawców sądowych i do uprawiania publicystyki społeczno-prawnej. Ciekawą jest rzeczą, że jeśli chodzi o opinie dziennikarzy (grupa C), to w pewnym sensie samokry-tycznie podnoszą oni przede wszystkim błędność doborów tematycznych, płytkość w traktowaniu problemów, brak analizy i wniosków (4 opinie na 9 (ogólnie negatywnych).

Powyższe zagadnienia — będące niejako kluczem wyjściowym do badań dalszych — otworzyły wrota do wypowiedzenia się w kwestiach bardziej szczegółowych, koncentrujących uwagę autorów wypowiedzi bądź na analizie przyczyn skrytykowanego stanu rzeczy, bądź też na proponowaniu środków zaradczych, mających na celu przede wszystkim wzajemne „dotarcie się” niedoskonale dotąd funkcjonującego współdziałania prasy z wymiarem sprawiedliwości.

♦

Rozmiar i cel niniejszego artykułu wyklucza oczywiście przedstawienie tu pełnego sprawozdania i obrazu z obszernych wyników badań, z analiz