2133862784

SŁOWO WSTĘPNE.

Język polski, zarówno jak i inne języki słowiańskie, wyszed z języka prasłowiańskiego, który był językiem pierwotnych Słowian przed rozdzieleniem się ich mowy na szczególne języki. Mowy prasłowiańskiej nie możemy poznać bezpośrednio, gdyż nie zachowały się żadne jej zabytki piśmienne. Poznajemy ją pośrednio, stosując metodę porównuwczą w językowem badaniu |>óźniejszegu świata słowiańskiego, mianowicie późniejsze językowe zjawiska zróżniczkowane sprowadzamy do pierwotniejszej jedności, odtwarzając w ten sposób domniemany obraz języka prasłowiańskiego. Pomaga uam w tern znakomicie znajomość języka starosłowiańskiego czyli staro-rerkiewnosłowiańskiego. którego zabytki piśmienne powstały w w. IX, kiedy ten język znacznie mniej się różnił od języka prasłowiańskiego, aniżeli którykolwiek z późniejszych języków słowiańskich, mających dłuższy okres samodzielnego życia przed ukazaniem się na jego gruncie pierwszych zaczątków piśmiennictwa. Porównywanie zjawisk historycznych języka polskiego czy to z faktycznie znanym ataro(cerkiewno)8łowiańskim. czy też z domniemanym prasłowiańskim wyjaśnia stosunki badano w stopniu znacznie wyższym, niżby to było możliwe bez takiego oparcin się o głęboką starożytność. W razie potrzeby uciekamy się też do porównywania faktów z dziedziny dzisiejszych języków słowiańskich, co szczególną przynosi korzyść zwłaszcza na gruncie zagadnień akcentuacyjnych i intonacyjnych.

Nasz wykład gramatyki polskiej obejmuje zakres tylko języka literackiego w jego rozwoju historycznym. Za glosownią pójdzie inor-fologju i składnia (słowotwórstwo wejdzie w części do morfologji. w części do składni).