Rozważmy funkcję wielu zmiennych:
Różniczką zupełną tej funkcji nazywamy sumę jej pochodnych cząstkowych pomnożonych przez odpowiedni przyrost zmiennej.
Możemy ją interpretować jako zmianę wartości funkcji odpowiadającą nieskończenie małym przyrostom zmiennych od których ta funkcja zależy. Z tego powodu różniczka zupełna ma szerokie zastosowanie w rachunku błędu. W szczególnym przypadku funkcji zależnej od współrzędnych przestrzennych
f(x,y,z) d-3)
Różniczka zupełna wyraża się prostą relacją:
(1.4)
dx dy dz
Można zauważyć, że prawa strona powyższej relacji odpowiada iloczynowi skalarnemu dwóch wektorów, z których pierwszy jest przyrostem wektora położenia:
dr = \dx,dy,dz\ (1.5)
Natomiast drugi:
(1.6)
dx’ dy’ dzj
nosi nazwę gradientu i przyporządkowuje funkcji skalarnej pole wektorowe. Owo pole wektorowe ma kierunek i zwrot wektora największego wzrostu funkcji w danym punkcie. Przykładami pól wektorowych znanymi z fizyki są: natężenie pola grawitacyjnego, natężenie pola elektrycznego, indukcja magnetyczna.
11