3568684108

uwagę są ograniczenia społeczno-przestrzenne, którym w procesie decyzyjnym ulega jednostka. Zmienną wyjaśniającą jest tu społeczeństwo. W drugim podejściu, wyobrażenia jednostki o otaczającym ją świede są źródłem podejmowanych decyzji. W związku z tym szczególne znaczenie przypisywane jest indywidualnej percepcji, preferencji i postawom wobec środowiska. Wyjaśnia to silny związek geografii percepcji z geografią behawioralną (Bartnicka, 1989).

Podjęte badania wpisują się także w ten nurt geografii społecznej, którego przedmiotem studiów są zbiorowości terytorialne, a zwłaszcza występujące w ich obrębie oddziaływania społeczne wpływające na kształtowanie określonych form, funkcji i znaczeń przestrzeni fizycznej (Lisowski, 2008). Warto zaznaczyć, iż przestrzeń ta stała się w większym stopniu wytworem procesów społecznych, siedliskiem relacji społecznych oraz kształtowania tożsamość. Wzorem innych prac geograficznych zakłada się ex-post istnienie społeczność lokalnych, które dążą do wykazania się trwałośdą więzi społecznych, np. przez wspólne działania na rzecz rozwoju lokalnego (Kotus, 2007). W opracowaniach tych dąży się do identyfikacji więzi subiektywnych przez określenie postrzegania i odczuwania otoczenia, zakładając, że przynależność do miejsca wyznacza podstawy tożsamość społecznej jednostek wchodzących w skład lokalnych społeczność (Szkurłat, 2004). Ma tu miejsce odwołanie się do zbiorowość terytorialnych (mieszkańców gmin parkowych) jako kategorii analitycznych, które służą do określenia ich zróżnicowania społeczno-przestrzennego. Przedmiotem badań są zatem sytuacje społeczne zbiorowość terytorialnych, identyfikowanych jako mieszkańcy jednostek terytorialno-administracyjnych (gmin parkowych), bez jasnego odwołania do koncepcji teoretycznych integrujących zbiorowość ludzkie. Podejśće takie nawiązuje do tradycji badań geograficznych, w których dla wyjaśnienia różnic w działaniach jednostek zbiorowości terytorialnych, istotne znaczenie ma samo podłoże terytorialne (Lisowski, 2008).

Praca odnosi się również do tematyki związku człowieka z zamieszkiwanym terenem, którą wyjaśnia koncepcja terytorializmu. Jest to co prawda teoria biologiczna, ale wydaje się, że można ją przenieść na pole społeczne. W odróżnieniu od zwierząt, którym dany teren służy do zaspokajania potrzeb fizjologicznych, człowiekowi daje możliwość zaspokojenia potrzeb wyższego rzędu np. potrzeby prywatność, aprobaty społecznej, afiliacji (Lisowski, 1990). Analogicznie do zwierząt, u których zachowania odnoszą się do określonego terytorium, tak samo u człowieka, terytorializm służy do wyjaśniania wzorców zachowań (Ardey, 1967, za Kurpanik, 2012). Szczególną rolą dla każdego człowieka odgrywają miejsca, określane jako rodzinne - rodzinny dom, rodzinne strony, rodzinne miasto, rodzinny kraj (Pawłowska, 1994; Pawłowska, 1996). Percepcja własnego - najbliższego środowiska dostarcza podstawowych wzorów wszystkiego, co się na to środowisko składa - kształtuje nawyki percepcyjne (Nęcki, 1988). W miejscach rodzinnych przejmuje się wzory od poprzedniego pokolenia, a w świadomość - zwłaszcza młodego człowieka - powstaje osobisty obraz wszystkiego, co się składa na krajobraz. Z tą ukształtowaną w dzieciństwie normą człowiek dorosły porównuje