38. Ryzyko dysleksji, profilaktyka i terapia specyficznych trudności w czytaniu i pisaniu
39. pojęcie " dziecko ryzyka dysleksji" i symptomatologia ryzyka dysleksji,
40. model diagnozowania dysleksji,
41. model pomocy w przypadkach dysleksji - S.poziomowy system pomocy wg.M.Bogdanowicz
42. metody profilaktyki i terapii (np. Metoda Dobrego Startu, trening funkcji językowych).
(16) Wykaz literatury
A. Literatura wymagana do ostatecznego zaliczenia zajęć (zdania egzaminu):
A.l. wykorzystywana podczas zajęć
1. Bogdanowicz, M. (2011). Ryzyko dysleksji, dysortografii i dysgrafii. Gdańsk: Wyd. Harmonia.
2. Bogdanowicz, M., Adryjanek, A. (2004). Uczeń z dysleksjg w szkole. Gdynia: Operon.
3. Bogdanowicz, M., Adryjanek, A., Rożyńska, M. (2011). Uczeń z dysleksjg w domu. Gdynia: Operon
4. Krasowicz-Kupis, G. (2006) (red). Dysleksja rozwojowa. Perspektywa psychologiczna. Gdańsk: Wyd. Harmonia.
A. 2. studiowana samodzielnie przez studenta
1. Borkowska, A.R., Domańska, Ł. (2006) (red.). Neuropsychoiogia kliniczna dziecka. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
2. Krasowicz-Kupis, G. (2008.) Psychologia dysleksji. Warszawa: PWN
3. Lipowska, M. (2011). Dysleksja iADHD - wspólwystępujgce zaburzenia rozwoju. Neuropsychologiczna analiza deficytów pamięci. Warszawa: Wydawnictwo Scholar.
B. Literatura uzupełniająca
1. Bogdanowicz, M. (2008). Portrety nie tylko sławnych osób z dysleksjg. Gdańsk: Wyd. Harmonia.
2. Bogdanowicz, M.(2000). Integracjapercepcyjno -motoryczna. Warszawa: CMPP-P MEN
3. Grabowska, A., Rymarczyk, K. (2004)(red). Dysleksja od badań mózgu do praktyki. Warszawa: Instytut Biologii Doświadczalnej im. M. Nenckiego PAN
4. Łuria, A. (1976). Podstawy neuropsychologii. Warszawa, PWN.
5. Nartowska, H. (1986). Różnice indywidualne czy zaburzenia rozwoju dziecka przedszkolnego. Warszawa: WSiP.
1. Spionek, H. (1965). Zaburzenia psychoruchowego rozwoju dziecka. Warszawa: PWN.
(17) Efekty kształcenia (obszarowe i kierunkowe)
(17 A) Wiedza
K_W0S; K_W09
Student dysponuje uporządkowaną i pogłębioną wiedzą na temat specyficznych trudności w uczeniu się i specjalnych potrzeb edukacyjnych. Student zna terminologię, teorię, charakterystyczne symptomy specyficznych trudności w uczeniu się i ich dynamikę, przyczyny tych trudności, rozumie patomechanizm tych zaburzeń. Wie jaką rolę odgrywa w tych przypadkach środowisko rodzinne dziecka oraz edukacyjne (przedszkole, szkoła). Ma orientacje w typologii tych zaburzeń. Zna częstość występowania dysleksji, dysortografii i dysgrafii. Wie jakie są objawy ryzyka dysleksji w poszczególnych okresach rozwojowych i potrzebne rodzaje interwencji.
Student charakteryzuje i rozróżnia ogólne wskazania do kierowania procesem naprawczym w odniesieniu do
specyficznych zaburzeń uczenia się._
(17 B) Umiejętności
K_U02; K_U03; K_U08
Student potrafi wykorzystywać i integrować wiedzę teoretyczną z zakresu psychologii oraz powiązanych z nią dyscyplin w celu analizy złożonych problemów psychologicznych, wychowawczych, pomocowych i terapeutycznych. Umie je wykorzystać w procesie diagnozowania i projektowania działań pomocowych. Student posiada umiejętność analizowania trudności szkolnych dziecka z perspektywy zaburzeń rozwoju w ujęciu
Student umie porozumiewać się z konsultantami - specjalistami w obszarze współpracy interdyscyplinarnej (pedagogami, logopedami, neurologami, psychiatrami) w procesie diagnozy i terapii specyficznych zaburzeń uczenia się.
Potrafi sprawnie posługiwać się wybranymi ujęciami teoretycznymi podczas analizowania wyników badania diagnostycznego i ich interpretowania, mając na celu postawienie diagnozy (poznania i wyjaśnienia- rozpoznania problemu dziecka) i podjęcia stosownych działań naprawczych. Student potrafi organizować pomoc edukacyjno-terapeutyczną w odniesieniu do uczniów ze specyficznymi zaburzeniami uczenia się, kierując ich na badania diagnostyczne i terapię pedagogiczną (w wymiarze wielospecjalistycznym). Potrafi korzystać z nowoczesnych rozwiązań technologicznych i je proponować w pracy z uczniem ze specyficznymi trudnościami w czytaniu i