IMGi

KILKA SŁÓW O DYSLEKSJI

Dysleksją rozwojową nazywa się specyfiozne trudności w czytaniu i pisaniu u dzieci o prawidłowym rozwoju umysłowym. Spowodowane są one zaburzeniami niektórych funkcji poznawczych, motorycznych i ich integracji, uwarunkowanymi nieprawidłowym funkcjonowaniem centralnego układu nerwowego.

Wyróżniamy kilka postaci tych specyficznych trudności, które mogą występować jednocześnie lub w izolacji: dysleksją - trudności w czytaniu,

dysortografia - trudności w opanowaniu poprawnej pisowni (w tym popełnianie błędów ortograficznych), dysgrafta trudności w opanowaniu kaligrafii (niski poziom graficzny pisma - tzw. brzydkie pismo).

Przyczynami tych trudności są zaburzenia funkcji językowych, percepcyjno-motorycznych (spostrzegania wzrokowego, słuchowego, motoryki) i ich współdziałania (integracji percepcyjno-motorycznej), uwagi, pamięci (wzrokowej, słuchowej, ruchowej), lateralizacji (braku dominacji jednej ręki, oka), orientacji w schemacie ciała i przestrzeni. Zaburzenia te mogą być uwarunkowane genetycznie, odziedziczone. Powodem zaburzeń tych funkcji mogą być również mikrouszkodzenia w czasie ciąży, porodu lub niepełne wykształcenie centralnego układu nerwowego w pierwszych miesiącach życia. Należy pamiętać, że zaniedbania środowiskowe i dydaktyczne prowadzą do pogłębienia tych trudności i zaburzeń u dziecka.

Odsetek poważnych przypadków dysleksji, które można określić mianem głębokiej dyslcksji, ocenia się na 4%. Stwierdzono również, żc umiarkowany stopień trudności w czytaniu i pisaniu dotyczy 10-15% społeczeństwa. Dlatego tak ważna jest profilaktyka w terapii dzieci o podwyższonym ryzyku wystąpienia dysleksji. Ułatwić to mogą obserwacje dzieci z nieprawidłowej ciąży, porodu lub nieharmonijnie rozwijających się w pierwszym okresie życia.

Kompleksowa pomoc dzieciom i młodzieży dyslektycznej wymaga współpracy wielu specjalistów.

Każde dziecko z objawami dysleksji powinno być skonsultowane przez lekarza z uwagi na możliwość współistnienia schorzeń pogarszających jego trudności w uczeniu się (wady wzroku, słuchu, zaburzenia neurologiczne i inne choroby somatyczne). Trudności szkolne mogą prowadzić do zaburzeń nerwicowych, jak na przykład fobia szkolna. Prawidłowe leczenie tych zaburzeń poprawia wyniki terapii pedagogicznej.