6878602009

41

sób miezaburzony (ryc. 10 — 11-9). Można z tego wnioskować, że w czasie przerwy sedymentacyjnej, która przypadła pomiędzy akumulacją osadów zaburzonych uskokowo a sedymentacją wyżej leżących utworów zastoiskowych, stropowa część osadów niżej leżących uległa usztywnieniu (osuszeniu, przemarznięciu), bryłowatemu przemieszczeniu, a następnie, na początku nowego cyklu sedymentacyjnego — ścięciu erozyjnemu.

Rozdzielenie glin morenowych występujących zwykle w postaci jednego zwartego pokładu przez osady typu zastoiskowego (o miąższości ok. 6 m) dowodzi rozwoju lokalnego zbiornika wodnego w jaskini powstałej w spągu stagnującego lądolodu. Cykle rozwoju tego zbiornika rozdzielone były okresami całkowitego jego drenażu i fazami wzmożonego ruchu wody na początku każdego nowego cyklu. Warto dodać, że zjawiska rytmiczne powtarzającego się drenażu intraglacjalnych lub sub-glacjalnych zbiorników wodnych znane są z lodowców współczesnych (M. A. Rucklidge 1956, W. S. B. Paterson i J. C. Savage 1970). Wydaje się, iż najbardziej prawdopodobne tłumaczenie opisanych wyżej zjawisk podaje M. A. Rucklidge (1956), który wiąże je z syfonowym mechanizmem odpływu wód w kanałach wewnątrzlodowcowych.

Następny z kolei segment profilu tworzy trójdzielny pokład morenowy, osiągający 3,20 m miąższości. Najniższą warstwę tego pokładu tworzy glina barwy ceglastej, o miąższości 1,8 m, z niewielką ilością głazików i głazów (ryc. 10 — 8), silnie wzbogacona we frakcje mulkowo-piaszczyste (ryc. 11). Powyżej leży warstwa gliny szarej o nieregularnej miąższości (od 40 do 55 cm) z czerwonawymi smugami, wyklinowującymi się w kierunku południowym (ryc. 10 — 7, 6), wyżej jeszcze — glina szara z czerwonawo zabarwionym pasem w spągu (ryc. 10 — 5). Obie górne warstwy glin, w przeciwieństwie do najniższej warstwy, mają więcej frakcji ilastych i grubookruchowych (ryc. 11).

Porównując wyniki analiz uziarnienia powyższych glin morenowych (ryc. 11) z odpowiednimi danymi dla glin morenowych w profilu nr 7 (ryc. 8), stwierdzić można uderzającą zgodność pomiędzy najniższą warstwą gliny (ryc. 10 — 8) a gliną morenową inglacjalną (b₃) oraz pomiędzy najwyższą warstwą gliny (ryc. 10 — 5) a moreną ablacyjną (c₂ lub Ci).

Do tych samych wniosków prowadzi analiza ułożenia dłuższych osi głazików. Są one zorientowane w najniższej warstwie gliny od 0° do N—155°, wykazując przy tym nachylenia dwustronne bez wyraźnej dominacji kierunkowej, natomiast w najwyższej warstwie gliny — od N—40° do N—80° i nachylone w większości przypadków ku EEN (ryc. 12 — c₂).

Wyniki przeprowadzonych analiz składu petrograficznego żwirów wskazują na związek gliny morenowej dennej (subglacjalnej i ingla-